Ryan Hall was altijd al het zorgenkindje van de Amerikaanse atletiek. Gezegend met enorm veel talent kon hij maar sporadisch zijn klasse tonen aan de buitenwereld. Hoge toppen wisselde hij af met veel te diepe dalen, waarin hij soms jarenlang rondzwierf. Genekt door de torenhoge verwachtingen die hij op zijn schouders droeg als een van de vaandeldragers van de lange afstand over de plas. Zijn absolute hoogtepunt beleefde hij vijf jaar geleden toen hij als eerste Amerikaan onder de magische 2:05 grens dook in de Boston Marathon. Een tijd die overigens niet gehomologeerd wordt door het IAAF, omdat er in Boston van "point-to-point" gelopen wordt. Er stond die dag dan ook een stevig windje, waardoor er bijzonder snelle tijden werden gelopen. De uiterst gelovige Hall omschrijft die dag op zijn blog als een bijzondere ervaring. "Ik werd gedragen door de armen van god". Maar Hall bewees al op veel jongere leeftijd geen eendagsvlieg te zijn. In Houston doorbrak hij in 2007 als eerste Amerikaan de magische grens van een uur op de halve marathon. Zijn tijd van 59:43 staat nog steeds overeind als Amerikaans record.
What can I say? Running has been an amazing journey over the last 20 years. The word that best sums up how I feel: thankful!
— Ryan Hall (@ryanhall3) 15 januari 2016
Topsport vraagt een ijzeren gestel. En dat ijzeren gestel was de laatste jaren stevig aan het roesten. Blessures lopen als een rode draad doorheen de carrière van Hall. Na de olympische spelen van Londen, waar hij met een blessure aan de hamstrings moest uitstappen, is het nooit meer goed gekomen. Hij startte nog in verschillende grote wedstrijden, maar de keren dat hij daadwerkelijk de finish haalde waren op één hand te tellen. Meermaals stond er een DNF achter zijn naam. Sinds 2012 wist hij nog maar een keer de finish van een marathon te halen, Boston 2014 in een bescheiden 2:17. Amerikaanse media en publiek raakten stilaan het geloof in hun chouchou kwijt. Hij kreeg steeds meer het etiket opgeplakt van zondagskind. Mentaal niet sterk genoeg om te strijden met de top. Ondanks de negatieve en vaak kwetsende commentaren ondernam hij nog een laatste poging om in februari een gooi te doen naar een olympisch ticket voor de marathon in Rio tijdens de Amerikaanse trials. Tegen beter weten in.
De manier waarop Hall de laatste jaren van zijn carrière werd afgeschilderd in pers en publiek moet hard zijn aangekomen. Hall stond er juist om bekend attractief te racen. Nooit te beroerd om het kopwerk voor zijn rekening te nemen. Naar zijn debuutmarathon in Londen 2007 werd dan ook reikhalzend uitgekeken, nadat hij eerder dat jaar het Amerikaanse record op de halve marathon aan diggelen liep. En de blonde debutant ontgoochelde allerminst met een waanzinnige tijd van 2:08:24. Aan kilometerpaal 35 liep hij nog steeds aan de leiding. Elke andere atleet zou er in zijn eerste marathon voor gekozen hebben om rustig en afwachtend te lopen, om dan in het tweede deel te versnellen. Amerika valt als één blok voor de lefgozer en hij siert in die jaren tal van covers van gerenommeerde looptijdschriften. Ryan Hall, een naam als een klok, was klaar om zich in het rijtje te voegen met grootheden als Frank Shorter, Prefontaine en Lagat.
Net als zijn gouwgenoot Keflezighi, waar u hier al eerder een bijdrage kon over lezen, hield Hall er een stevig trainingsregime op na in de omgeving van Mammoth Lakes. Weken van 100 tot 130 mijl zijn eerder regel dan uitzondering en dat reeds op 17-jarige leeftijd. Hall staat daarnaast ook bekend als onverwoestbare tempobeul. Hij traint het liefst tegen wedstrijdtempo of zelfs sneller. Hall drijft zijn lichaam tot het uiterste en dat eist stilaan zijn tol. In de overtuiging dat hij enkel kan wedijveren met de Kenianen als hij zwaar en hard traint stemt hij het tempo van zijn duurlopen in de voorbereidingsperiode op Londen af op het wereldrecord. Een hamstringblessure noopt hem tot opgave in Londen, maar ook zijn bloedwaarden baren hem meer en meer zorgen. Hij kampt voortdurend met een testosterontekort en lage ijzerwaarden in het bloed. In zijn afscheidsinterview met The New York Times liet hij verstaan dat hij de laatste weken niet meer in staat was om degelijk te trainen. "Ik kan nog met moeite 20 kilometer per week trainen door een ijzertekort in mijn bloed dat maar niet opgelost raakt". Hierdoor ziet Hall zich genoodzaakt een punt te zetten achter zijn carrière op 33-jarige leeftijd. Een studie aan de universiteit van North Carolina toonde onlangs nog het verband aan tussen zware lange duurtrainingen en verlaagde testosteronwaarden.
Ryan Hall engageert zich naast zijn professionele hardloopcarrière ook op sociaal maatschappelijk vlak. Tijdens zijn vele trainingsstages in oost-Afrika ziet hij met eigen ogen de armoede waarin deze mensen dag in dag uit moeten leven. Voor Hall het sein om samen met zijn vrouw Sarah een eigen intergouvernementele organisatie op poten te zetten die de armoede in die regio moet bestrijden. De STEPPS foundation, die sinds 2009 bestaat, heeft ondertussen een ziekenhuis in Kenia gebouwd, een geboortekliniek in Senegal opgericht en steunt nu een waterwinningsproject in Mozambique. Onlangs meldde het koppel ook fier de adoptie van 4 Ethiopische meisjes. De carrière van Hall was er één met veel hoogtes en laagtes, maar binnen 20 jaar zullen er veel mensen misschien wel nostalgisch op terugkijken.
De manier waarop Hall de laatste jaren van zijn carrière werd afgeschilderd in pers en publiek moet hard zijn aangekomen. Hall stond er juist om bekend attractief te racen. Nooit te beroerd om het kopwerk voor zijn rekening te nemen. Naar zijn debuutmarathon in Londen 2007 werd dan ook reikhalzend uitgekeken, nadat hij eerder dat jaar het Amerikaanse record op de halve marathon aan diggelen liep. En de blonde debutant ontgoochelde allerminst met een waanzinnige tijd van 2:08:24. Aan kilometerpaal 35 liep hij nog steeds aan de leiding. Elke andere atleet zou er in zijn eerste marathon voor gekozen hebben om rustig en afwachtend te lopen, om dan in het tweede deel te versnellen. Amerika valt als één blok voor de lefgozer en hij siert in die jaren tal van covers van gerenommeerde looptijdschriften. Ryan Hall, een naam als een klok, was klaar om zich in het rijtje te voegen met grootheden als Frank Shorter, Prefontaine en Lagat.
Cool video honoring @ryanhall3, one of America's all-time greatest runners: https://t.co/3dFa0IoFLK #RyanHall #RunningWithJoy
— Brad Cooper (@RunningCEO) 16 januari 2016
Net als zijn gouwgenoot Keflezighi, waar u hier al eerder een bijdrage kon over lezen, hield Hall er een stevig trainingsregime op na in de omgeving van Mammoth Lakes. Weken van 100 tot 130 mijl zijn eerder regel dan uitzondering en dat reeds op 17-jarige leeftijd. Hall staat daarnaast ook bekend als onverwoestbare tempobeul. Hij traint het liefst tegen wedstrijdtempo of zelfs sneller. Hall drijft zijn lichaam tot het uiterste en dat eist stilaan zijn tol. In de overtuiging dat hij enkel kan wedijveren met de Kenianen als hij zwaar en hard traint stemt hij het tempo van zijn duurlopen in de voorbereidingsperiode op Londen af op het wereldrecord. Een hamstringblessure noopt hem tot opgave in Londen, maar ook zijn bloedwaarden baren hem meer en meer zorgen. Hij kampt voortdurend met een testosterontekort en lage ijzerwaarden in het bloed. In zijn afscheidsinterview met The New York Times liet hij verstaan dat hij de laatste weken niet meer in staat was om degelijk te trainen. "Ik kan nog met moeite 20 kilometer per week trainen door een ijzertekort in mijn bloed dat maar niet opgelost raakt". Hierdoor ziet Hall zich genoodzaakt een punt te zetten achter zijn carrière op 33-jarige leeftijd. Een studie aan de universiteit van North Carolina toonde onlangs nog het verband aan tussen zware lange duurtrainingen en verlaagde testosteronwaarden.
Ryan Hall engageert zich naast zijn professionele hardloopcarrière ook op sociaal maatschappelijk vlak. Tijdens zijn vele trainingsstages in oost-Afrika ziet hij met eigen ogen de armoede waarin deze mensen dag in dag uit moeten leven. Voor Hall het sein om samen met zijn vrouw Sarah een eigen intergouvernementele organisatie op poten te zetten die de armoede in die regio moet bestrijden. De STEPPS foundation, die sinds 2009 bestaat, heeft ondertussen een ziekenhuis in Kenia gebouwd, een geboortekliniek in Senegal opgericht en steunt nu een waterwinningsproject in Mozambique. Onlangs meldde het koppel ook fier de adoptie van 4 Ethiopische meisjes. De carrière van Hall was er één met veel hoogtes en laagtes, maar binnen 20 jaar zullen er veel mensen misschien wel nostalgisch op terugkijken.
