De Goddelijke Kanaries fluiten weer

Neymar torst de hoop van een hele natie op de schouders

Iedereen die de Confederations Cup iets of wat gevolgd heeft was getuige van een wonderbaarlijke verrijzenis. Hoewel de druk groot was wisten de Goddelijke Kanaries het annus horribilis van zich af te schudden met bij wijlen sprankelend voetbal. Regisseur van dienst was wie anders dan Neymar. 

De Selecao leek het winnen te zijn verleerd in 2013. De Brazilianen speelden voor de Confederations Cup zes wedstrijden, waar ze er amper één van konden winnen. Dat was in en tegen Bolivië. Tegen Engeland werd begin dit jaar verloren. Tegen Italië, Chili, Rusland en recentelijk nog eens Engeland werd gelijk gespeeld. De druk was dus groot voor aanvang van de Confedereations Cup. Nochtans leefde de hoop van de hele natie opnieuw op toen in november vorig jaar Scolari opnieuw werd aangesteld als bondscoach, die de ontslagen Mano Menezes opvolgde. 

Scolari is niet aan zijn proefstuk toe als coach van het Braziliaanse elftal. In 2002 verwierf hij een goddelijk status door de wereldbeker voor een vijfde keer naar Brazilië te halen. Meteen het laatst noemenswaardige wapenfeit van de Brazilianen. Nadien volgde kommer en kwel, met twee keer een vroegtijdige uitschakeling in de kwartfinales van het wereldkampioenschap. Wat Brazilië toen miste was een absolute wereldster, die desnoods de partij in zijn eentje kon openbreken. Een wereldster zoals Ronaldo, die in 2002 de Brazilianen wist te behoeden van een nederlaag tegen de Belgen. Met Neymar beschikt Scolari opnieuw over een wonderkind die de natie opnieuw laat dromen van de hoogste oppergaai. 

"In 2002 verwierf Scolari een goddelijk status door de wereldbeker voor een vijfde keer naar Brazilië te halen. Meteen het laatst noemenswaardige wapenfeit van de Brazilianen."

Ondanks de sociale onrusten in Brazilië is er geen enkel land zo voetbalgek als Brazilië. Een land dat leeft op het ritme van de dribbels van Neymar. Nergens ter wereld wordt voetbal zo intens beleefd. Het land hunkert naar nieuw succes en vooral de schandvlek uit het verleden dient in 2014 voorgoed te worden uitgewist. In 1950 dompelde Uruguay de Brazilianen in collectieve rouw, toen de ministaat uit een quasi kansloze positie alsnog de wereldtitel wist te veroveren in het hol van de leeuw.  De winst op Uruguay in de halve finale van de Confed. Cup was al een eerst aanzet terug in het reine te komen met de geschiedenis. Volgend jaar wacht het grote werk. 

De motor van de Brazilianen lijkt op het juiste moment te zijn aangeslagen. De transferperikelen rond Neymar mogen voorgoed de kast in. Het godenkind gaat volgend jaar voetballen in het gezelschap van Xavi en Messi. Voortaan hoeven we dus niet meer langs Youtube om te genieten van de toch wel geniaal flitsende Neymar.  Of hij nu vanuit stilstand een verdediger moet passeren, of in een vlotte dribbel drie man moet gepasseerd worden. Het lijkt hem weinig moeite te kosten. Neymar dirigeert en bepaalt het spel van Brazilië. Meteen ook de grootste achilleshiel van het team. Hou Neymar in bedwang en je kansen op een overwinning stijgen significant, zoals Uruguay afgelopen bijna week bewees.Wat ook opviel was de fysieke power van Brazilië. David Luiz is een brok graniet en staat symbool voor de  herwonnen vechtlust van het nieuwe Brazilië. Dat het publiek deze nieuwe speelstijl wel weet te waarderen bewees een minutenlang saluut van de supporters aan het adres van de Chelsea-speler. Brazilië lijkt klaar om finaal in het reine te komen met zichzelf. Of pakken de Rode Duivels alsnog hun revanche voor de uitschakeling op het WK in 2002? Laat ons maar het nieuwe Uruguay worden en uitgaan van dat tweede scenario.