Eerlijk is eerlijk, ik kwam zondagmorgen compleet uit de lucht gevallen toen ik het heuglijke nieuws vernam. De media had er mij dan ook niet op geattendeerd voorafgaand aan deze wedstrijd. Dat Frederik Van Lierde het in zich had om deze wedstrijd ooit te winnen bewees hij vorig jaar door derde te eindigen. En in Juni jongstleden schreef hij voor de derde keer de Ironman van Nice op zijn naam. Dat enkel Focus WTV een cameraploeg ter plaatse had is dan ook een serieuze misrekening en een blunder van formaat.
Bekroning van een lange carriëre
De Ironman van Hawaï geldt als het officieuze wereldkampioenschap triatlon lange afstand. 3,8 zwemmen, 180 km fietsen en als toetje mogen de deelnemers ook nog eens een marathon lopen. Ik heb proefondervindelijk ondervonden wat een marathon met het lichaam doet. Na mijn deelname aan Treviso was ik drie dagen zo stijf als een plank. Die marathon heb ik dan nog gelopen onder ideale omstandigheden, een zalig waterzonnetje en 15 graden op de thermometer. Dat is op Hawaï wel even anders. Hawaï is in feite een serie van ontelbare vulkanische eilandjes in het midden van de Stille Oceaan. De vulkanische rotsbodem houdt de hitte veel beter vast, waardoor deze wedstrijd in helse omstandigheden wordt betwist. Ook de hoge vochtigheidsgraad speelt een belangrijke rol en wordt vaak onderschat. De vochtbalans in het lichaam raakt hierdoor veel sneller verstoord, wat een onmiddellijke impact heeft op het lichaam. Dehydratatie, wat kan leiden tot nierfalen, loert hier genadeloos om de hoek.
Wie zich een beeld wil scheppen van de impact van deze wedstrijd op het menselijk lichaam moet maar eens Julie Moss intypen op Youtube. In 1982 nam deze Amerikaanse in functie van haar studies fysiologie deel aan de Ironman. Ze wou hierbij proefondervindelijk vaststellen wat deze wedstrijd met haar zou doen. Tot haar grote verbazing liep Moss met nog enkele kilometers te gaan in de marathon nog steeds aan de leiding. Compleet uitgeput bereikte zij de finish. De laatste hectometers werden al strompelend, struikelend en kruipend afgelegd. Het meest schrijnende was nog dat ze hierbij de controle verloor over verschillende lichaamsprocessen. Haar coördinatievermogen verdween als sneeuw voor de zon en acute diarree zorgde ervoor dat ze in sneltempo uitgedroogd raakte. Pas enkele meters voor de streep werd Moss ingehaald door Kathleen Mccartney. De beelden staan voor eeuwig en altijd op mijn netvlies gegrift. Het moet gezegd dat de omkadering in 1982 nog in de kinderschoenen stond en je vandaag de dag haast professioneel met triatlon bezig moet zijn om startrecht te verkrijgen. Niettemin gebeurt het nog steeds dat de grenzen van het menselijk lichaam fel worden overschreden. In 1997 vochten Sian Welch en Wendy Ingraham al kruipende een duel uit om de vierde plaats. De beelden gingen de wereld rond en werken nog steeds inspirerend.
Frederik Van Lierde treedt met deze zege in de voetsporen van zijn naamgenoot/annex trainer Luc Van Lierde. Overigens zijn de twee geen familie van elkaar. Van Lierde is de eerste Europeaan in 6 jaar die deze wedstrijd op zijn naam schrijft. De laatste jaren zijn het vooral de Australiërs die hier de plak zwaaien. De emoties op het gezicht van vader en moeder na afloop verraadden welke opofferingen hu zoon zich de laatste jaren heeft getroost. Een proces van lange adem, waarbij kosten noch moeite werden gespaard. Om gewoon te worden aan de zware wedstrijdomstandigheden trainde Van Lierde bijvoorbeeld meermaals in een speciaal aangepast klimaatkamer. De Sportman van het Jaar is bij deze reeds bekend.
