Wie er vrijdag bij was in het Koning Boudewijnstadion was waarlijk getuige van een uniek moment. Toen de uitslag van de wedstrijd Kroatië-Schotland op het bord verscheen barstte een heus volksfeest los. Op de tonen van 'Brasil' klonk het al profetisch waar velen van ons volgend jaar hun vakantie zullen doorbrengen. Het was een kippenvelmoment hoe Vlamingen en walen elkaar in de armen vielen (ik spreek uit ondervinding). De taalbarriëre speelde even niet mee, Brussel-Halle-Vilvoorde nog veel minder. En als zelfs ingeweken Belgen, met vlag en drietand in de hand, als vurige tifosi beginnen supporteren mag je toch stellen dat het hier over meer gaat dan voetbal. Voetbal als bindmiddel van een verbrokkelende maatschappij. Het zou een mooie titel zijn voor een thesis van een afstuderende communicatiemanager. Hoe beïnvloedt voetbal, en bij uitbreiding sport, ons doen en laten in het stemhokje? Kandidaten voor deze potentieel interessante eindverhandeling mogen zich persoonlijk tot mij richten.
"En ook de trip naar Engeland heb ik meegemaakt. 8.000 Belgen maakten toen de verplaatsing naar het mythische Wembley. De Engelsen keken ons verbaasd aan, want hoe kan een verdeeld land als België zich zo eendrachtig presenteren."
Ik volg de Rode Duivels al enkele jaren. Jaarlijks volg ik toch gemiddeld een drietal wedstrijden live in het stadion. En ook de trip naar Engeland heb ik meegemaakt. 8.000 Belgen maakten toen de verplaatsing naar het mythische Wembley. De Engelsen keken ons verbaasd aan, want hoe kan een verdeeld land als België zich zo eendrachtig presenteren. Voetbal lost geenszins de problemen op, die zich in de loop van jaren hebben opgestapeld tussen Vlaanderen en Wallonië. Al is het meer dan een pleister op de wonde. Een duidelijk signaal dat het misschien toch loont te vechten voor dit prachtige land. Zeg het niet te luid voort op straffe van collocatie, maar in feite zijn we allemaal stiekem trotse Belg