Meb Keflezighi

Meb Keflezighi, veel kans dat u nog nooit van deze Amerikaanse atleet heeft gehoord. Hoewel hij reeds een aardig palmares bij elkaar liep bleven zijn knappe prestaties in onze contreien onderbelicht. Tijd om daar verandering in te brengen. 

Ik zal het maar eerlijk toegeven, ik pleit eveneens schuldig. Het was pas in 2014 dat ik Meb op mijn radar signaleerde.  Hij had toen net de Boston Marathon op zijn naam geschreven en was hiermee de eerste Amerikaan in meer dan 30 jaar die daarin slaagde.  Hij was ermee overigens niet aan zijn proefstuk toe. In 2009 flikte hij hetzelfde huzarenstukje ook al eens in New York, waar  de Amerikanen ook al sinds 1982 op hun honger zaten.  En in 2004 veroverde hij in Athene de zilveren medaille op de marathon. Het was al van 1976 en Frank Shorter geleden dat een Amerikaan daarin slaagde. Een ding staat vast.  Meb Keflezighi is een man voor de geschiedenisboeken en een inspiratiebron voor veel van zijn landgenoten. 

Meb na zijn zege in Boston

Immigratie is al sinds mensenheugenis de motor van het succes van de Verenigde Staten.  Zo zijn tal van multinationals ontsproten uit het brein van immigranten op zoek naar een beter leven. Zij hebben de drive en de wilskracht om elke kans te grijpen die hen wordt geboden. Keflezighi is daar geen uitzondering op. Hij werd geboren in 1975. Niet in een comfortabel kraambed omringd door hoogopgeleide verpleegsters, maar wel in een door oorlog getroffen Eritrea, waar geen elektriciteit of stromend water voorhanden was.  Het conflict en de dreigende oorlog met buurland Ethiopië dreef het gezin richting Italië, alvorens in San Diego te belanden.  De eerste jaren in de VS werden een ware beproeving voor het jonge gezin. Vader Keflezighi klopte lange dagen als taxichauffeur om ervoor te zorgen dat de kinderen niets tekort kwamen. De opofferingen die zijn ouders hebben moeten leveren zijn hem altijd bijgebleven. Meb's helden zijn niet alleen ronkende namen uit de atletiek als Steven Prefontaine, Steve Scott enPaul Tergat maar vooral zijn ouders Russom en Awetash.  Zijn motto? "Don't sit on the coach, do something optimistic". 

Keflezighi interesseerde zich aanvankelijk niet in de loopsport. Hij vond het vooral raar om kinderen te zien rennen zonder bal in de buurt. Pas begin jaren 90 sloeg de vonk over toen hij in zijn eerste wedstrijd een mijl onder 5:20 liep. Vanaf dat moment komt Meb tot inzicht dat hij voor deze sport is geboren. "Het is niet iedereen gegeven om op die leeftijd een mijl te lopen in 5:20, dit is een gift van god", zei hij daar later over in zijn biografie. Al is hij de eerste om te beseffen dat er hard zal gewerkt moeten worden om de top te bereiken. Meb's talent bleef niet onopgemerkt. Hij krijgt een studiebeurs voor de University of Californië toegekend en maakt al snel furore in het NCAA-circuit, waar hij op de piste en in het veldverscheidenen titels in de wacht sleept. Keflezighi groeit na zijn schoolcarriere uit tot een meer dan verdienstelijk baanatleet. Zijn Amerikaans record op 10.000 meter, 27:13 gelopen in 2001, houdt bijna tien jaar stand.

Strijdershart
Zijn kennismaking met de lange afstand werd er eentje in mineur. In zijn eerste marathon van New York in 2002 gaat hij veel te voortvarend van start. Opgejut door de uitgelaten massa langsheen 1st avenue blaast hij zijn motor op en komt hij uitgeput als 9de over de streep in 2:12 39". Meb startte die dag in de overtuiging dat hij zou winnen. Aan statistieken en tijden heeft hij een broertje dood. Zijn enorme strijdershart maakt hem uiterst geschikt voor de grote Amerikaanse stadsmarathons, waar er meestal geen hazen aan te pas komen. Mentaal is Keflezighi ijzersterk en hij is ook nooit beroerd de handschoen op te nemen en de strijd aan te gaan met de Kenianen, de opperheersers op de marathon. " Tijdens training geeft het fysieke luik voor 90 % de doorslag en het mentale speelt voor 10 % mee. Op wedstrijddag zijn de verhoudingen omgedraaid en draait het vooral om het mentale aspect".  Die ijzersterke mentale weerbaarheid bewees hij op Boxing Day 2014 tijdens de Marathon van Boston. Terwijl een groot gedeelte van Massachusetts van een zonnige vrije dag geniet en half Boston is uitgelopen om de lopers een hart onder de riem te steken is Meb vanaf het startschot op oorlogspad. Hij krijgt een vrijgeleide en loopt al snel een minuut bij elkaar. Keflezighi is op dat moment met zijn 39 jaar in de nadagen van zijn carrière. De achtervolgers gaan ervan uit dat ze hem nog zullen terugnemen. Aan de finish bedraagt de kloof met de nummer 2, Chebet, een luttele 10 seconden na een heroïsch gevecht in de slotfase van de marathon. Een droom komt uit voor Keflezighi die wenend in de armen van zijn coach valt. Een jaar na de dramatische bomaanslagen, die bijna het einde betekende voor de oudste marathon ter wereld, wint opnieuw een Amerikaan.  Symbolischer kan haast niet.

De overwinning zou er nooit zijn gekomen zonder de vreemde speling van het lot. Keflezighi had namelijk een tweejarig contract afgesloten met de marathon van New York, waar hij naar alle waarschijnlijkheid zijn laatste marathon zou lopen. De doorkomst van orkaan Katrina in november 2012 gooide roet in het eten. Keflezighi gaat opnieuw in training en is van plan om in Boston een mooi slotstuk aan zijn carrière te breien. Door een blessure moet hij echter verstek laten gaan, maar hij is wel aanwezig als toeschouwer. Op amper 150 meter van de plaats waar de bom ontploft is hij getuige van de chaos die de broers Tsarnaev aanrichten. Vanaf dat moment is Meb vastbesloten om deze wedstrijd het jaar nadien te winnen. Niet voor zichzelf, maar voor de slachtoffers van de bomaanslag. Van zijn prijzengeld van 150.000 dollar schenkt hij 10.000 dollar aan een 8-jarig jongetje dat ernstig gewond raakte die dag. De namen van de slachtoffers heeft hij achter op zijn borstnummer geschreven. De overwinning van Meb is een pleister op de ziel van de Amerikanen. De tranen vloeien rijkelijk die dag wanneer het Amerikaans volkslied weerklinkt op Boylston Street.

De zege in Boston is een bekroning voor een carrière die nog niet ten einde is. Als alles volgens plan verloopt volgt in Rio het orgelpunt, hij zal dan de 40 gepasseerd zijn. Begin november brak hij nog het masterrecord in zijn New York.  Een laatste keer zal hij zich afbeulen in het schilderachtige decor rond Mammoth Lakes, waar ook Koen Naert zijn olympische droom gestalte gaat geven dit voorjaar,  om vervolgens te strijden voor de medailles in Rio de Janeiro. Je bent een krijger, of je bent het niet.