Steve Way: Van dikkerdje tot marathonkampioen

Van 110 kilo naar een marathon in 2h16'27". Hoe krijgt een mens dat voor elkaar? Maak kennis met Steve Way. Een 40-jarige  man met een apart levensverhaal die zich in Londen wist te kwalificeren voor de Gemenebestspelen (Commonwealth Games). Een verhaal over wilskracht en doorzettingsvermogen.

Mocht Steve Way besluiten een biografie te schrijven of te laten schrijven dan zou dat alvast geen oninteressant verhaal opleveren. Nog geen 8 jaar geleden zag het leven van deze Brit er heel anders uit dan vandaag de dag. Trainen voor een marathon behoorde toen nog niet tot de dagdagelijkse routine. Met 110 kilo zou het een helse lijdensweg zijn geweest. Hij moest daarentegen zien af te rekenen met een heel andere verslaving. Verslaafd aan afhaalmaaltijden, chocolade en sigaretten sleepte hij zich door zijn sedentair bestaan als bankbediende. Het keerpunt was de dag waarop hij besloot voor de lol deel te nemen aan een marathon.

Way oogt hier nog niet heel scherp

Met amper 3 weken training in de benen voltooide hij in 2006 zijn eerste marathon in 3:08. Met zijn lijvige gestalte was hij de vreemde eend in de bijt aan de finishlijn tussen al die goedgetrainde atleten. Way toonde voor de eerste keer zijn aanleg voor het marathonlopen, maar de vonk sloeg vooralsnog niet over. De loopschoenen vliegen opnieuw voor 18 maanden aan de kant en hij hervalt opnieuw in zijn oude gewoontes.

Zijn tweede marathon zou er meteen eentje worden voor de geschiedenisboeken. 2008 was het grote kantelmoment voor deze zwaarlijvige bankbediende. De sigaretten gingen de vuilnisbak in en fastfood maakte plaats voor een gezond en evenwichtig dieet. Uit het boek Advanced Marathoning haalde hij een schema om zich in 24 weken klaar te stomen voor een marathon onder 3 uur.  En of hij zijn doel haalde. Way finishte dat jaar in de top 100 in Londen in een tijd van 2:35.

"Sindsdien noemt hij zich op zijn blog niet langer marathonloper, maar wel ultraloper".

Meteen een tweede kantelmoment in de nog prille marathoncarrière van de Brit. Hij sluit zich aan bij een atletiekvereniging en zijn toewijding groeit week na week. Een jaar later staat hij in Londen opnieuw aan de start. Flink afgetraind deze keer wordt de finish in 2:25 overschreden en dat ondanks een sluimerende blessure aan de hamstrings. De jaren nadien loopt Way stilaan tegen zijn limieten aan, ondanks het opgedreven trainingsregime van 160 mijl per week.

Hier oogt hij al heel wat scherper

Voor het derde kantelmoment in Way' carrière moeten we iets meer dan één jaar terug in de tijd. Zoals steeds vormde de marathon van Londen ook dat jaar het grote hoofddoel. Naar eigen zeggen verkeerde hij nooit in betere vorm dan toen. Een blessure gooide roet in het eten, waardoor hij niet kon deelnemen. Way bleef niet bij de pakken zitten en besloot te trainen voor een internationale wedstrijd over 100 km. Hij won die ook met meer dan 40 minuten voorsprong op de nummer 2.  Zijn kwalificatie voor de Commonwealth Games dit jaar kwam ook voor Way onverwacht, aangezien hij zich meer en meer op het ultralopen ging toeleggen. Hij besloot pas in laatste instantie van start te gaan in Londen met het gekende resultaat. Het ultralopen geeft Way een nieuwe boost. Hij ziet zich voor het eerst ook als echte ultraloper. De marathon is een leuke bijkomstigheid geworden. Sindsdien noemt hij zich op zijn blog niet langer marathonloper, maar wel ultraloper.

Een ander groot doel voor hem is het wereldkampioenschap 100km in Doha in november dit jaar. De
zwaardere trainingen, waarbij  hij bvb op één weekend een marathon combineert met een trainingsloop over 40 mijl hebben tegen de verwachtingen in een gunstig effect op Way als marathonloper. In Glasgow, waar de Commonwealth Games dit jaar plaatsvinden, wil hij opnieuw een stuk sneller. Er zijn weinig atleten die het helse trainingsregime van Way kunnen bijbenen. Zijn trainingsgegevens houdt hij ook nauwgezet bij en kan door ieder van ons worden geraadpleegd op zijn blog. Vorige week liep hij een totaal van 132 mijl tegen een gemiddeld tempo van 6 minuten. Dat is meer dan 200 km tegen een gemiddelde van 3:44 per km. Zijn eigenzinnige trainingsprincipes hebben hem alvast mee aan de top gebracht . Hoe zegt men dat alweer met een gezegde? My WAY or the highway.

De fantastische kant van de FIFA World Cup

Leek de wereld maar altijd op de FIFA World Cup. Met deze boodschap maakt de FIFA reclame voor het vierjaarlijkse voetbalfestijn dat nu doorgaat in Brazilië. Los van de heersende corruptie bij deze organisatie, zie bericht hieronder, zou dat misschien niet eens zo slecht zijn, toch?

Toen ik met bovenstaande geconfronteerd werd tijdens de rust van Spanje-Nederland reageerde ik in eerste instantie verbolgen.  Waarom moest de wereld meer gaan lijken op de FIFA World Cup?  Nota bene het absolute toonbeeld van corruptie en hoogheidswaanzin. Neen, bedankt daar pas ik wel voor. In zo'n wereld wil ik niet leven. In eerste instantie vond ik het dan ook wansmakelijk dat juist de Fifa uitpakt met deze boodschap. Van het begeleidende reclamefilmpje, dat enkele voetballende kinderen toont van over de hele wereld, werd ik ook al niet veel vrolijker. En ook het officiële WK-lied, We are One, blinkt uit in meligheid en wil een te geforceerd beeld van samenhorigheid en verbroedering oproepen. Deze stereotypes geven de Fifa een haast menselijk flatterend kantje. Marketingtechnisch verdomd slim bekeken. 

Blijft de kernvraag of de wereld gedurende deze 4 weken nu echt een betere plaats is om in te leven? Na 5 dagen te hebben geleefd in WK-modus moet ik schoorvoetend toegeven dat men bij de Fifa wel eens gelijk zou kunnen hebben. Zo merkte ik plots een hevige opstoot van vaderlandslievende gevoelens bij een van mijn buren, die zijn huis aan het versieren was met tricolore vlaggen. Deze anders zo nuchtere mensen lieten hun sérieux even voor wat het was en zijn klaar om zichzelf te verliezen in een rollercoaster aan emoties. Ik kon een glimlach niet onderdrukken toen ik het zag.  

"We lijken voor heel even vrede te nemen met de ondraaglijke lichtheid van het leven en er verder geen vragen bij te stellen." 

Ook op sociale media laten mensen zich helemaal gaan. Profielfoto's en hoofdingsafbeeldingen kleuren bloedrood. Ook wie deze dagen een winkel binnenstapt kan er niet omheen. Merchandising in alle vormen en maten zullen de komende weken uw pad kruisen. Bij de bakker gaat het gesprek niet meer over Rosse Rita die alweer een scheve schaats heeft gereden, maar wordt er gepalaverd over de winstkansen van Wilmots en de zijnen. We lijken voor heel even vrede te nemen met de ondraaglijke lichtheid van het leven en er verder geen vragen bij te stellen. Ver weg van alle miserie waar we in het dagdagelijkse leven mee geconfronteerd worden. Verstand op nul, genietend van wat komen gaat en de talloze feestjes die er nog in het verschiet liggen moesten de Belgen ver kunnen doorstoten in het tornooi. Wat was dat absurde idee van Blatter weer? Een intergalactisch kampioenschap? Laat maar komen. 

Qatar 2022; de nu al historische vergissing van de Fifa

De timing kon alvast niet beter. Twee weken voor aanvang van de wereldbeker in Brazilië komt The Sunday Times voor het eerst naar buiten met harde bewijzen die aantonen dat de toewijzing van de het WK aan Qatar allesbehalve kosjer is verlopen. 

Verrassend zijn de recente onthullingen allerminst. Er hing al geruime tijd een schijn van fraude en omkoping rond het winnende bid van Qatar. The Sunday Times kon beslag leggen op documenten en mailverkeer die zwart op wit bewijzen dat enkele leden van het Uitvoerend Comité van de Fifa  zich lieten omkopen. Spil in het verhaal is de Qatarees Mohammed Bin Hammam, die op het moment van de verkiezing ook deel uitmaakte van het UC.

Mohammed Bin Hammam

Het Uitvoerend Comité  is het meest voorname beslissingsorgaan van de Wereldvoetbalbond.  Of het nu gaat over het vastleggen of aanpassen van de spelregels dan wel de toewijzing van een groot kampioenschap. Het Uitvoerend Comité bestaat uit 24 leden, die min of meer evenredig verdeeld zijn over de verschillende continenten waar voetbal wordt gespeeld. Zo levert Europa nog steeds het leeuwendeel van de leden (7). En dit  terwijl het Oude Continent verhoudingsgewijs stilaan langs alle kanten wordt voorbijgestoken door onder meer Azië en Zuid-Amerika.  Voor België zetelt Michel D'hooghe in het UC. Dat de leden van dit comité alles behalve een smetteloze reputatie met zich meedragen is genoegzaam bekend. Zo moest zelfs D'hooghe, die we in België kennen als een aimabel en betrouwbaar man, in 2011 na onthullingen van  The Sunday Times toegeven dat hij in Brugge bezoek kreeg van een Russische lobbyist die hem een waardevol schilderij zou hebben geschonken in ruil voor zijn stem. In het manifest van de Fifa staat nochtans dat het verboden is voor leden van het UC om relatiegeschenken te aanvaarden in wat voor vorm dan ook.  D'hooghe zou dit naar eigen zeggen wel hebben gemeld bij de Fifa en er werd verder dan ook geen gevolg meer aan gegeven.

Jack Warner

De toekenning van het WK 2022 aan Qatar mag nu al als een historische vergissing bestempeld worden. En tot dat besef lijkt ook stilaan Sepp Blatter, voorzitter van de Fifa, te komen. Rijkelijk laat als je weet dat er in Qatar al volop gebouwd wordt aan enkele stadions. Een herziening van de kandidatuur lijkt in ieder geval niet voor morgen, hoe confronterend de bewijslast die The Sunday Times boven water bracht ook moge zijn. De beschuldigingen aan het adres van Bin Hammam zijn dan ook niet min. Van ruim een handvol leden werd aangetoond dat zij smeergeld ontvangen hebben van de Qatarees. In totaal voor een bedrag van ruim 3 miljoen euro. Daarbij richtte Hammam zijn pijlen voornamelijk op Afrika, met vier stemgerechtigden een belangrijk target. Daarbij is het een ongeschreven wet dat deze landen net iets soepeler omspringen met fraudepraktijken. Zonder deze 4 stemmen had het bid van Qatar niet eens de tweede ronde gehaald. Ook de contacten tussen Hammam en Jack Warner, toenmalig lid van het UC uit Trinidad en Tobago, doet de Engelse kwaliteitskrant haarfijn uit de doeken. Warner was met 1,17 miljoen euro wel net iets duurder dan zijn Afrikaanse collega's. Pikant detail, normaal gezien beslissen de 24 leden van het Comité over toewijzing van een groot kampioenschap. In 2010 werd noodgedwongen gestemd met 22 nadat bleek dat 2 leden bereid waren smeergeld aan te nemen toen journalisten van The Sunday Times zich voordeden als lobbyisten. Het kwam Hammam alvast goed uit. 

"Op 29 mei datzelfde jaar werd Hammam levenslang geschorst door de ethische commissie. Toeval, of een vakkundige geregisseerde afrekening langs de kant van Blatter?"

Zowel Warner als Hammam werden in 2011 door de ethische commissie van de Fifa geschorst. Maar het is pas na de onthullingen van The Sunday Times dat alles nu in een stroomversnelling is geraakt en de Fifa genoodzaakt is met een rapport naar buiten te komen. Het moge duidelijk zijn dat ze dat potje liever gedekt hadden gehouden. Al heeft men er bij de Fifa een handje van weg om zo'n problemen op eigen wijze op te lossen. Hammam was tot oktober 2010 een trouwe luitenant van Blatter, die zich op dat moment opnieuw kandidaat stelde voor een vierde ambtstermijn. Op die manier wist hij op te klimmen in de hiërarchie en schopte hij het tot  voorzitter van de AFC (Asian Football Confederation). Eind 2010 maakte hij bekend zich kandidaat te stellen voor het voorzitterschap van de Fifa. Die verkiezing zou plaats vinden begin juni 2011. Op 29 mei datzelfde jaar werd Hammam levenslang geschorst door de ethische commissie. Toeval, of een vakkundige geregisseerde afrekening langs de kant van Blatter? Was Blatter bang dat Hammam opnieuw zijn beproefde (omkoping) tactiek zou toepassen in zijn gooi naar het voorzitterschap? Maar laten we het niet te ver drijven en er gewoon vanuit gaan dat de ethische commissie gewoon haar werk deed, al doet de timing hier anders vermoeden. 

Kafala-systeem

Zou de ethische commissie van de Fifa zich overigens ook over de kandidatuur van Qatar gebogen hebben?

Protest tegen de werkomstandigheden in Qatar

De vele wantoestanden die beetje bij beetje aan het licht komen zijn de Fifa een doorn in het oog. De Qatari nemen het bijvoorbeeld niet al te nauw met de mensenrechten. Een schrijnend voorbeeld is dat van de Frans/Algerijnse voetballer Zahir Belounis. De Fransman tekende in 2007 een contract bij El Jaish. Een dispuut over achterstallig loon in 2010 zorgde ervoor dat hij 19 maanden gevangen zat in het oliestaatje. Werknemers, waaronder dus ook voetballers, in Qatar werken namelijk onder het Kafala-systeem. Dit houdt onder meer in dat de werkgever opdraait voor het verblijf van de werknemer, maar ook instaat voor het uitreiken van visa. Dit systeem werd onder meer al aangeklaagd door Human Rights Watch, omdat werkgevers op die manier hun werknemers in hun macht hebben. Naar schatting werken ongeveer 1,2 miljoen laaggeschoolde arbeiders uit Zuidoost-Azië onder dit systeem. Het was pas nadat Belounis dreigde met een hongerstaking en de media lucht kregen van het verhaal dat de profvoetballer eind vorig jaar het land kon verlaten met een geldig uitreisvisum.

Mobiliteit

Ook wat betreft de werkomstandigheden bereiken ons onheilspellende berichten. Naar schatting zijn nu al meer dan 400 arbeiders om het leven  gekomen  bij de voorbereidende werkzaamheden voor het WK. Aan dit tempo zullen bij het voltooien van de werkzaamheden enkele duizenden arbeiders het leven hebben gelaten. Een krachtig signaal van de Fifa is hier dus zeker op zijn plaats. Ter vergelijking; in Brazilië vielen tot hiertoe een handvol dodelijke slachtoffers te betreuren. En dan is er natuurlijk ook de warmte die voetballen in juni en juli onmogelijk maakt. Dit zou verholpen kunnen worden door een aangepaste klimaatregeling in de stadions, maar ook dat systeem komt meer en meer onder vuur te liggen. Een WK in de winter, wanneer de temperaturen ginds draaglijk zijn, is dan weer onbespreekbaar voor de Europese clubs, die hun spelers liever niet geruime tijd willen missen in het midden van de competitie. Ook op vlak van mobiliteit lijkt Qatar niet klaar te zijn om miljoenen voetbalsupporters te ontvangen. De tien stadions zouden namelijk op minder dan 50 kilometer van elkaar komen te liggen. Alles bij elkaar opgeteld is het onbegrijplijk dat Qatar het WK toegewezen kreeg. 

De toekenningsprocedure die de Fifa hanteert voor het WK is dringend aan herziening toe. Te fraudegevoelig en allesbehalve transparant en eerlijk. De oplossing is nochtans heel simpel. Zorg ervoor dat alle leden die deel uitmaken van de Fifa (209) hun stem kunnen uitbrengen. Net zoals dat bij het IOC, Internationaal Olympisch Comité, het geval is. Bij de toekenning van de Spelen aan Tokyo in september vorig jaar brachten alle 105 IOC leden uit 76 landen hun stem uit. Toegegeven ook dit systeem is voor verbetering vatbaar. Want waarom krijgen sommige landen (Oekraïne, Amerika...) meer stemgerechtigden leden dan pakweg België en Nederland. Ook hier is de kans op fraude niet onbestaande, maar het wordt natuurlijk wel een heel stuk moeilijker op die manier.