Armstrong

Als het van het Amerikaans antidopingagentschap USADA afhangt verliest Armstrong zijn 7 behaalde eindzeges in de Tour de France. Of hoe de uitwassen van het epo-tijdperk zich louter tegen Armstrong hebben gericht. 

Dat Armstrong geen heilig boontje zal zijn geweest in de periode dat hij de Tour monopoliseerde hoeft waarschijnlijk geen duiding. Het zou van bovennatuurlijke krachten getuigen moest het tegendeel waar zijn. Basso, Ulrich, Mancebo, Klöden, ze hebben allemaal één ding gemeen. Allemaal hebben ze boter op het hoofd. Sommigen waren zo eerlijk om hun schuld te bekennen en boete te doen (Basso), anderen kozen dan weer voor een rol als spijtoptant (Leipheimer) en nog anderen kozen ervoor om te blijven zwijgen (Klöden), hoewel die laatste meermaals voorkomt in het klantenbestand van dopinggoeroe Fuentes. 

Meesters der uitvluchten

Normalerwijze ben je in de reguliere rechtsgang pas schuldig als dit effectief kan worden bewezen. Het vermoeden van onschuld geldt evenwel niet in de sportwereld. Wie positief test op doping dient zelf de bewijzen te leveren over hoe de verboden substantie in het lichaam is terecht gekomen. Dat leverde al gekke verhalen op. Tyler Hamilton, die betrapt werd op bloeddoping in de Vuelta van 2004, kwam met het absurde verhaal dat zijn positieve test het resultaat was van een ongeboren tweelingbroer in zijn lichaam. Wat natuurlijk op hoongelach werd onthaald binnen de wielrennerij. Contador wees dan weer met een beschuldigende vinger naar een vervuild stuk vlees. Maar ook in de atletiek beschikt men over de nodige dosis verbeeldingskracht. Le Shawn Merrit kon niet anders dan concluderen dat zijn positieve plas het gevolg was van de inname van een penisverlengend product. 

Sleutelrol voor Novitsky

Dat het USADA zijn intifada louter op Armstrong lijkt te richten is geen toeval. Het Amerikaans antidopingagentschap kreeg vaak het verwijt al te laks om te gaan met de dopingproblematiek. Zo maakte het agentschap geen al te goede beurt in de Balco-affaire. Een dopingzaak die in 2003 aan het licht kwam en een bom legde onder de Amerikaanse atletiek. Klokkenluider van dienst was toen onderzoeksagent Jeff Novitsky. De klokkenluider in deze zaak is diezelfde Novitsky, die zich lijkt te hebben vastgebeten in deze zaak. Feit is dat Armstrong zich gedurende heel zijn professionele loopbaan onaantastbaar heeft gevoeld. Hij gedroeg zich als een echte zonnekoning en dat stuitte op veel onbegrip bij mensen die daar niet mee om kunnen. Dat Armstrong zich lijkt neer te leggen bij de huidige gang van zaken geldt voor velen als een schuldbekentenis. Armstrong is zijn hele leven een vechter geweest. Voor zijn ziekte, tijdens zijn ziekte en vooral ook na zijn ziekte. Dat hij nu de strijdbijl begraaft strookt dus niet met het beeld dat we van Armstrong hebben. Puur uit menselijk standpunt valt het wel te begrijpen. Armstrong sleepte zich de voorbije jaren van proces naar proces. Dat weegt op een mens.  

"Armstrong gedroeg zich als een echte zonnekoning en dat stuitte op veel onbegrip bij mensen die daar niet mee om kunnen."

Maar Armstrong heeft gedurende heel zijn leven geen detail over het hoofd gezien. Het bataljon advocaten zal Armstrong ook al wel hebben ingelicht over het feit dat het USADA niet zomaar de bevoegdheid  heeft om zijn tourzeges af te nemen. Het UCI heeft hier een bepalende rol en die lijkt eerder geneigd om de zaak te laten rusten in het belang van het wielrennen. Een zoveelste dopingschandaal kan het UCI momenteel missen als kiespijn.  Het UCI ziet ook verder dan dat. Wat zijn de alternatieven? Ulrich die drie keer de Tour wint. Basso? Klöden? Het zou de geloofwaardigheid van deze sport nog meer aantasten. Als wiellerliefhebber kan ik best vrede nemen met het feit dat Armstrong 7 keer de Tour heeft gewonnen. Hij was zijn concurrenten ver vooruit in zijn maniakale manier van trainen, zijn opofferingen, het kleine verzet dat hij ronddraaide als was het een koffiemolen. Armstrong was gewoon de beste van zijn generatie. Met of zonder doping. 

WK Atletiek, de voorbeschouwing

Koning voetbal zal de komende dagen plaats moeten ruimen voor de atletiek. Voor wie totaal geen voeling heeft met deze sport alvast deze beknopte handleiding. Het WK wordt overigens overspoeld door een golf afzeggingen van wereldtoppers door blessures en dopinggebruik. 

Het imposante Luznikhi stadion

Het wereldkampioenschap atletiek gaat dit jaar door in het beroemde Luznikhi stadion, met 78.000 zitplaatsen het grootste stadion in Rusland. Er kleeft heel wat geschiedenis vast aan deze sporttempel, helaas ook in negatief opzicht. Tijdens een Europese wedstrijd tussen Spartak Moskou en HFC Haarlem vonden 66 mensen er de dood nadat ze werden vertrappeld. In 1980  vormde  Luznikhi dan weer het zenuwcentrum  voor de Olympische Spelen in Moskou.  Muzikale grootheden als U2, Michael Jackson en de Rolling Stones traden er op. En ook in de toekomst zal in dit stadion voetbalgeschiedenis geschreven worden tijdens het WK 2018. Maar eerst dus nog het WK atletiek, het veertiende alweer.  De gemiddelde Moskouviet lijkt alvast niet wakker te liggen van dit tweejaarlijkse topevenement. Halflege tribunes zoals we in Osaka te zien kregen in 2007 nodigen niet echt uit tot topprestaties. Dus fingers crossed dat de interesse alsnog aanwakkert. In totaal mogen de atleten 7 miljoen dollar aan prijzengeld onder elkaar verdelen. Een wereldtitel levert 60.000 dollar op, een wereldrecord nog eens 100.000 extra. Wees maar zeker dat Bolt erop gebrand is zijn eigen wereldrecord scherper te stellen. Iets wat hij ook van plan is op de 200 meter, maar daarover later meer. 

En wat met de Belgen?

WK's en België, het is nooit een goede combinatie geweest in het verleden. In 30 jaar behaalde ons land slechts 4 medailles. Dat is bijzonder weinig, zeker in vergelijking tot onze prestaties op de Spelen, waar we toch een stuk beter voor de dag komen. De laatste medaille, de bronzen plak van Kevin in Daegu, ligt nog vers in het geheugen. Een herhaling van die stunt is niet uitgesloten, maar ik zou er alvast mijn geld niet op durven verwedden. De Belgische delegatie telt 15 deelnemers. Ter vergelijking: in Nederland mogen 24 atleten hun koffers pakken. Verhoudingsgewijs scoren we dus zeker niet slecht. In België gaat kwaliteit nog altijd boven kwantiteit. Ons land hanteert dan ook strenge selectienormen. Zeker voor jonge atleten, die nog net niet goed genoeg zijn, is dit vaak een gemiste kans. Nemen we even het voorbeeld van Aaron Botterman. Hij wist zich in extremis te plaatsen voor het EK voor junioren in Rieti. Botterman verraste vriend en vijand en veroverde de zilveren medaille op dat EK. Om maar te zeggen dat er ook gekeken moet worden naar het potentieel van een atleet. 

"En met alle respect, maar snelwandelen kan je met de beste wil van de wereld toch bezwaarlijk een natuurlijke sport noemen. Een ware aanslag op het lichaam, die geforceerde heupbeweging. En erg fraai om naar te kijken is het ook al niet." 

De druk van de hele natie komt alweer op de schouders van de Borlées terecht. De broertjes krijgen af te rekenen met stevige concurrentie. Een bronzen plak lijkt het hoogst haalbare te zijn. Kirani James is een klasse apart en ook LaShawn Merrit lijkt terug op zijn oude niveau te presteren. Leguelin Santos is dan weer een outsider waar rekening mee gehouden moet worden. Dat Jonathan Borlée Santos in Monaco wist te kloppen laat alvast het beste verhopen. De 4x400 meter lijkt qua invulling sterker dan een jaar geleden. Coach Jacques beschikt over vijf atleten die onder de 46 seconden lopen. Een conditio sine qua non als je wil meespelen voor de medailles, al zal natuurlijk veel afhangen van de prestaties van Kevin en Jonathan. Wat rest er hen nog na een slopend tornooi op de 400 individueel? Naast jonathan en Kevin maakt nu ook Dylan Borlée zijn opwachting. Drie broertjes in een aflossingsteam, het moet een unicum zijn. Kevin en Jonathan zijn overigens niet de enige tweelingen op dit tornooi. In het snelwandelen vinden we maar liefst drie paar tweelingen terug. Joao en Sergio Viera voor Portugal (20km), Edward en Yerko Araya voor Chili en de Kazakse tweeling Ayman en Sholpan Kozhakmetova (20km). Overigens blijf ik me vragen stellen bij het nut van snelwandelen op een WK. Atletiek is net een van de natuurlijkste sporten. En met alle respect, maar snelwandelen kan je met de beste wil van de wereld toch bezwaarlijk een natuurlijke sport noemen. Een ware aanslag op het lichaam, die geforceerde heupbeweging. En erg fraai om naar te kijken is het ook al niet. 

PJ

Waar ik persoonlijk wel naar uitkijk is de prestatie van Pieter-Jan Hannes, PJ voor de vrienden. Ik heb deze atleet twee jaar geleden al eens vermeld op deze blog. Sindsdien is hij alleen maar beter gaan presteren. Deze eigenzinnige atleet heeft alles in zich om hoge ogen te gooien op kampioenschappen. Een grote mond heeft hij alleszins, maar daar hou ik wel van.  Hannes verkondigde aan iedereen die het wilde horen ruim op voorhand dat er aan hem niks te doen zal zijn op de 1500 meter op het EK voor beloften in Tampere. Op magistrale wijze hield Hannes woord, il faut le faire. Deze atleet staat met veel zelfvertrouwen op het tartan, een kwaliteit die hem zeker op grote kampioenschappen van pas zal komen. Zijn snelle laatste ronde is een stevig wapen op grote kampioenschappen, waar vaak tactisch wordt gelopen. Dat bewees hij onder andere in Rabat, waar hij een fenomenale laatste ronde uit de benen schudde en zijn  selectie voor Moskou wist veilig te stellen. Een finaleplaats is zeker niet onmogelijk voor deze lefgozer, al is het geen schande indien het hem niet zou lukken. Het mentale aspect mogen we zeker niet onderschatten op een kampioenschap. En wat dat betreft zit het helemaal goed bij deze atleet. Indien deze blog via via tot bij Pieter-Jan komt wens ik hem alvast veel succes toe.  

Eaton wordt opnieuw een van de grote sterren van het tornooi

Meerkampen zit in België stevig in de lift. De prestatie van Van Alphen vorig jaar op de Spelen kreeg bijzonder veel weerklank in eigen land. Jammer genoeg houdt een blessure Van Alphen weg uit Moskou. Met Thomas Van der Plaetsen  staat alvast een vervanger met potentieel klaar. Podiumkandidaat is hij (nu) nog niet, maar een stevig PR moet er wel inzitten. Nafi Thiam heeft alles in zich om uit te groeien tot een wereldtopper in de zevenkamp. Thiam brak dit jaar het wereldrecord vijfkamp bij de juniores, maar door een laattijdige dopingcontrole werd dit record niet gehomologeerd. Dat wereldrecord staat dus nog altijd op naam van Carolina Kluft, en we weten allemaal welke carriëre deze Zweedse heeft uitgebouwd. Moskou komt nog net te vroeg om al over medailles te spreken in het geval van Thiam. Voor België komen verder nog Abdir Bashi (10.000m),  Axelle Dauwens (400h), Sara Aerts en Anne Zagré (100h) in actie. Opvallend: Almensh Belete loopt voor België de 5000 meter, haar zus Mimi loopt dan weer voor Bahrein. 

Bolt

Op het internationale plan is het vooral uitkijken naar de loopnummers. Van 100 meter tot de marathon. Elke discipline heeft zijn charmes. De krachtsexplosie bij de sprintnummers, de sierlijke loopbeweging van de Kenianen op de middenafstand en de 5 en 10 kilometer. De kampnummers boeien me dan weer net iets minder. Ik herinner me bijvoorbeeld nog vorig jaar op de Spelen de prestatie van Nazdeya Ostapchuk, die olympisch kampioene kogelstoten werd. Haar verschijning was best indrukwekkend. Breed geschouderd en ik ontwaarde zelfs beginnende mannelijke trekjes bij haar. Tot ieders grote verrassing testte de Wit-Russische positief op het gebruik van anabole steroïden.  Polsstokspringen krijgt dan weer wel mijn aandacht. De rising star bij de mannen is Renaud Lavillenie. Deze Fransman zou wel eens het stokoude (vat de humor) wereldrecord van Bubka (6,14m) kunnen breken in de nabije toekomst. Dat bewees hij door in Londen over 6,02m te springen. De loopnummers dus.... De 100m bij de mannen lijkt onthoofd door het wegvallen van Tyson Gay , die betrapt werd op het gebruik van doping.  Yohan Blake ligt dan weer in de lappenmand. De concurrentie moet nu komen van Nesta Carter en Justin Gatlin voor Bolt, die voorlopig ogeschonden uit Jamaïca-gate komt.. Ook wordt het uitkijken naar Kiryu Yoshilde, een 17-jarige Japanner die een grote toekomst op dit nummer wordt voorspeld.  Wil het op de 100m de laatste jaren nogal eens spannend worden voor Bolt, dan hoeft hij op de 200m amper te vrezen. 

 Bij de vrouwen zijn ongetwijfeld alle ogen gericht op Alyson Felix. Deze atlete gaat toch al een tijdje mee en kan in Moskou haar vierde titel op de 200 meter pakken. Regerend weredkampioene Campbel-Brown is er deze keer niet meer bij. De atlete deelt mee in de malaise (doping) die er momenteel heerst in Jamaïca. Carmelina Jeter is er wel bij, maar zij sukkelde lange tijd met blessures en vraag is in welke conditie zijn aan de start staat. Alle ogen zijn dus weer gericht op Felix, al krijgt ze wel af te rekenen met stevige concurrentie uit eigen kamp. Kimberlyn Duncan klopte Felix verrassend op de Amerikaanse trials en werpt zich op als een stevige outsider. Op de 100m bij de vrouwen liggen de kaarten iets duidelijker op tafel. Fraser-Pryce is de topfavoriete op dit nummer. De Jamaïcaanse liet dit aar al 10.71 optekenen. 

Open 800 meter

Een van de absolute smaakmakers van de vorige Spelen was zonder twijfel David Rudisha. Van start tot finish liep de Keniaan aan de leiding in de finale, om te finishen in een een nieuw wereldrecord. Rudisha is er door middel van een blessure niet bij dit jaar. En ook Nijel Amos heeft zich teruggetrokken voor Moskou. Amos werd vorig jaar nog verrassend 2de achter Rudisha in Londen. Er lijkt overigens een vloek te rusten op de 800m. Timothy Kitum, die brons won in Londen, haalde zelfs de Keniaanse selectie niet. Het wordt uitkijken naar de Kenianen, traditioneel sterk in dit nummer,  Anthony Chemut, Fergusson Rotich, en Mutai. Ook het Amerikaanse duo Symmonds en Solomon mogen tot de kanshebbers gerekend worden. Solomon heeft met 1.43.27 de snelste tijd van dit seizoen gelopen. Het belooft alvast een spannende race te worden op de 800m. De 1500m lijkt dan weer een kolfje naar de hand van Asbel Kiprop. Kiprop imponeerde in Monaco. In een snelle race liep Kiprop naar de vierde snelste tijd ooit. Dan ben je titelkandidaat.Verrassend was ook de sterke prestatie van Farah in diezelfde wedstrijd. Farah bewees over potentieel te beschikken op dit nummer. Misschien hoort een combinatie 1500-5000, zoals El Guerrouij ooit deed wel tot de mogelijkheden in de  oekomst. Farrah is duidelijk op zoek naar een nieuwe uitdaging. De Algerijn Mahkloufi, die in Londen nog het goud pakte op dit nummer, zal er niet bij zijn. Mahkloufi kwam er dit jaar amper aan te pas en finishte in de Prefontaine Classic, waar hij de mijl liep, pas elfde. Naar eigen zeggen ligt een virale infectie aan de basis van het mindere presteren.

"Ethiopië lijkt het te kloppen land. Met Merga, Gebremeskel, en Kuma kan het rekenen op ervaren routiniers."

Ethiopië vs Kenia vs Groot Brittanië

Op de 5000 meter is het opnieuw uitkijken naar Farrah. Op de Olympische Spelen in Londen was Farrah een van de absolute uitblinkers.  Dat het steil bergop gaat met de carriëre van Farrah is in hoofdzaak te danken aan het Oregon project. Dit door Nike opgezette project laat, voornamelijk Amerikaanse, atleten toe zich in optima forma te kunnen voorbereiden. Farrah heeft zelf aangegeven dat de samenwerking met Salazar, die het project coacht, voor hem het ontbrekende puzzelstukje was.  Ook Galen Rupp, die in Londen zilver pakte op de 10.000, maakt deel uit van het project. Rupp en Farah zijn onafscheidelijk. Beiden lassen ze regelmatig een trainingskamp in de befaamde Rift Valley in. Van wie veel verwacht wordt op de 5000m is Soi, of Edwin Cheruiyot. De Kenianen presteren traditioneel sterk op de 5.000m. Maar liefst 7 van de 13 titels gingen naar een Keniaan. Maar ook uit Ethiopische hoek mag Farrah concurrentie verwachten. Yenew Alamirew liep in in Rome met 12:54 de tweede beste tijd van het seizoen en ook Hagos Gebrihwet was dit seizoen al een stuk sneller dan Farrah. Ook op de 10.000m belooft het een spannende strijd te worden. Ethiopië lijkt het te kloppen land. Met Merga, Gebremeskel, en Kuma kan het rekenen op ervaren routiniers. En als titelverdediger mogen we ook Jeilan niet afschrijven.  Bekele is momenteel eerste reserve. Bij de vrouwen wordt het uitkijken naar een tweestrijd tussen Defar en Tirunesh Dibaba, al lijkt die laatste duidelijk over de beste papieren te beschikken. Indien de geruchten kloppen zouden we wel eens verstoken kunnen blijven van een duel Defar-Dibaba. Defar zou enkel de 5000 lopen, terwijl Dibaba enkel op de 10.000 zou starten en dit om elkaar te ontlopen. Het zou een kaakslag zijn voor de atletiek en een teken van zwakheid moest dit inderdaad het geval zijn. 

Het wordt een boeiende week, u  kijkt toch ook mag ik hopen?