Op een doordeweekse dag toen ik in het Hasseltse Stationsbuffet de krant doorbladerde kwam al snel het onderwerp Froome ter sprake. Een collega van mij maakte al grappend de opmerking dat als je een brood richting Froome zou gooien, je het gesneden zou terugkrijgen. Een licht kalende man van een eind in de 40 mengde zich al gauw in de debatten. De man bleek zelf een niet onverdienstelijk atleet te zijn met een persoonlijk record van 13'40" op 5000m . "Ik weet wat het is om te streven naar een vetgehalte van minder dan 5 procent", viel de man ,wiens naam ik ben vergeten te vragen , ons in de rede. " Gek werd ik ervan. Het doet wat met een mens om jezelf zo'n Spartaans regime op te leggen. Niet enkel fysiek, maar ook mentaal. Ik was in die tijd niet het meest aangename gezelschap besef ik nu."
Een dag na de ontmoeting met deze man werd ik geconfronteerd met een nieuw geval "Froome". Bij de samenvatting van de Diamond League meeting in Monaco liep de Keniaan Asbel Kiprop naar een fenomenale tijd van 3'26" en brak hij ei zo na het ongenaakbaar geachte record van Hicham El Guerrouj op de 1500 m. Toen ik de stekkenbeentjes van Kiprop in close-up te zien kreeg had ik onmiddellijk de neiging een geldinzamelingsactie te starten zodat hij zijn familie deftig in het levensonderhoud zou kunnen voorzien. Datzelfde gevoel kreeg ik even later opnieuw toen Mo Farrah in een al even fabelachtige tijd van 3'28" over de streep kwam gelopen.
Asbel Kiprop meet 1m88 en weegt 62 kg. Froome is ongeveer even groot en weegt 4 kg meer. Toch is er een wezenlijk verschil tussen deze twee atleten. De roots van Asbel Kiprop liggen in de Keniaanse hoogvlakten van de Rift Valley. Een BMI van -20 is hier eerder regel dan uitzondering. Je kan dus stellen dat het "talent" om mager te zijn bij Kiprop aangeboren is. Dat is bij Froome niet het geval. In de periode voor hij zich toespitste op het rondewerk woog de rijzige Brit om en bij de 80 kg. Het is pas nadat hij in contact komt met Sky en Dave Brailsford dat hij extreem op zijn voeding is gaan letten.
De extreme fixatie op het aantal watt per kg sijpelt stilaan door naar de jeugdreeksen. De boodschap die jonge renners nu krijgen is dat de methode "Froome-Rasmussen" wel degelijk werkt. Een fout signaal voor jonge renners in de groei, die best zo ver mogelijk wegblijven van het experimenteren met hun lichaamsgewicht. We hebben misschien wel opnieuw een type Indurain, Ulrich nodig die bewijst dat je niet vel over been hoeft te zijn om de Tour te winnen.
