42 195 2 29 24

42 195  2 29 24. Het zijn niet de winnende cijfers van de Lotto. Een telefoonnummer dan? Nope ook niet. Dan moeten het wel geografische coördinaten zijn van een mooi stukje aarde. Ook niet? Wat het wel is leest u hieronder. 

Laten we maar meteen met de deur keihard in huis vallen. Die 42 195 staat voor het aantal meter dat ik afgelopen zondag gelopen heb en die 2.29.24 "is de tijdspanne waarbinnen ik die afstand heb afgelegd. Dit alles op een boogscheut van mijn deur in Eindhoven. Aan de hand van enkele bekende en minder bekende slogans volgt hieronder een eigenzinnig verslag van 2 intense trainingsmaanden die me naar mijn doel hebben geleid.

Deze keer geen stortvloed aan multiculturaliteit die me zouden kunnen afleiden van mijn hoofddoel.  Ik ben het jaar dan ook gestart onder het motto KEEP IT SIMPLE.  En dan past een trip richting Eindhoven Marathon volledig in dat plaatje.  Hoe je het ook draait of keert. De combinatie van een lange reis, onbekend terrein (heuvels) hebben me vorig jaar in Boston mee de das omgedaan. Dat wou ik geen tweede keer meemaken, vandaar mijn keuze voor Eindhoven dit jaar. Wat niet wegneemt dat ik de volgende jaren niet opnieuw voor een "exotische" marathonbestemming kies.

Ik ben ook een grote fan geworden van het adagio WORK HARD. De marathon liegt niet, tegen niemand. De tijd die je aan de aankomst op de finishboog ziet staan is in grote mate gerelateerd met de arbeid die je er voorafgaand hebt ingestopt. Ook andere factoren, zoals vorm van de dag, ziek of niet, spelen een rol, maar dat heb je zelf niet in de hand. Dit jaar heb ik mijn training net iets grondiger aangepakt dan vorig jaar. Het aantal kilometers werd opgedreven, gemiddeld 30 meer dan vorig jaar. Durfde ik vorig jaar al eens wat trainingen over te slaan, dan was ik dit jaar een pak strenger voor mezelf. Het heeft geloond.

Fleetwood Mac heeft er in de jaren 70 ooit een nummer over geschreven, GO YOUR OWN WAY. Het heeft geen zin om anderen te kopiëren. Het helpt natuurlijk als je al over enige ervaring beschikt. Maar ook ik heb al proefondervindelijk moeten leren wat wel en wat niet werkt voor mij. Die ontdekkingstocht hoort bij de marathon. Velen verklaarden me gek dat ik op 2 weken van de marathon nog een voetbaltornooi ging spelen. En dat ik drie weken voor mijn marathon nog even over en weer naar Ibiza ging werd bij sommigen ook op gefronste wenkbrauwen onthaald. Nogmaals als dat de manier is waarop je denkt het best te presteren moet je dat vooral doen. Heb je iets meer structuur nodig om je doel te bereiken en voel je je er gewoon beter bij als je dat ene pintje laat staan tijdens het weekend doe dat dan vooral. Ik weet van mezelf dat ik het beste presteer als ik de teugels niet te strak span. Het bevrijdt me mentaal en het is leuk om naast het lopen ook met andere zaken bezig te zijn.
"Eindhoven zou alweer mijn 4 de marathon worden. Na een intensieve voorbereidingsperiode van een kleine 2 maanden stond ik fitter dan ooit aan de start. Het weer wou voor een keer mee, niet te warm en niet te koud. En ik had met clubgenoot Nick Renders voor het eerst een bondgenoot in mijn jacht op een tijd onder 2:30. Nick liep hier al een aantal keer en het is op aanraden van hem dat ik in Eindhoven ben gestart, tevens het Belgisch Kampioenschap waar ik me domweg voor vergat in te schrijven. Pieter Van Dyck nam het eerste uur de rol van haas op zich. Als een perfect afgesteld Zwitsers horloge haasde hij het groepje met mezelf, Kenny Deneyer en enkele West-Vlamingen aan een tempo van 3:30 km. Ik had het in dat eerste gedeelte best moeilijk. Niet zozeer het tempo vormde het probleem, maar wel mijn maag, iets waar ik nog nooit last van had. Zure oprispingen en krampen in de zij zorgden ervoor dat ik de eerste kilometers niet echt op mijn gemak zat. 

Na een uur kwam ik erdoor en waren het voornamelijk ikzelf en Deneyer, die een prima marathondebuut maakte,  die het tempo dicteerden. Halfweg zaten we perfect op schema en kwamen we 1:14' 30" door.  Het groepje werd stelselmatig uitgedund en met nog 10 kilometer te gaan liep ik zij aan zij met Deneyer die nu stilaan door zijn beste krachten heen zat.  Het sein om het gashendel helemaal open te draaien en tot mijn eigen verbazing liep ik nog steeds kilometertijden onder 3:30. Hierdoor steeg mijn zelfvertrouwen met de minuut. Kilometer 35 kwam ik door in 2:03 21. Ik voelde mij al stilaan zegezeker, al wist ik toen nog niet dat er nog een lastig slot zat aan te komen.  De klap van de hamer mocht dan wel achterwege gebleven zijn,  de maagkrampen verdwenen maar nu waren het mijn darmen die opspeelden en en een sanitaire stop was onvermijdelijk. Ik verloor hierdoor een kleine halve minuut, maar wist dat ik nog genoeg marge over had om binnen het vooropgestelde doel te finishen. Ik vond dadelijk opnieuw het goede ritme en de luide aanmoedigingen van het Eindhovense publiek stuwden mij richting finish waar ik de klok kon doen stoppen na 2:29 24" als 22ste in de eindstand. Last maar zeker not least mogen ook de prestaties van clubgenoten Michaël Cloots en Pieter Nijs in de verf worden gezet. Michaël kon voor het eerst onder de magische grens van 3 uur duiken en verbeterde zijn PR met 20 minuten tot 2.55.53 . Pieter Nijs had 3.15 vooropgesteld bij zijn debuut, maar verbaasde zichzelf door te finishen in 3.04.51"

Maar de belangrijkste is toch deze;FALL SEVEN TIMES, STAND UP 8. Flashback naar april 2015. Ik had er net een meer dan degelijke voorbereiding opzitten en was klaar om te knallen in Boston. Een mythische wedstrijd die ik altijd al eens heb willen lopen en waar ik ooit nog terugkeer. Het was een regenachtige morgen met temperaturen rond de 5 graden en veel wind. We werden met bussen afgezet in startplaats Hopkinton, waar ik toen nog 3 uur in de kou heb rondgelopen, me naar de medische dienst moest reppen om een blaar op de hiel van mijn voet te laten behandelen en ik opeens merkte dat ik veel te kleine wedstrijdschoenen had gekocht. Ik ben die wedstrijd nog kunnen finishen in 2:39, maar was helemaal onderkoeld van de regen en mijn voeten zagen eruit alsof ik net een week in de loopgraven had doorgebracht. Boston was tegelijk een enorm leuke ervaring, maar de ontgoocheling heeft nog lang nagezinderd. Deze slogan heb ik ook op mijn zolderkamertje, waar ik occasioneel wat aan fitness doe, op de muur geschilderd om mij er aan te herinneren dat er altijd een nieuwe kans komt. `

Als uitsmijter nog even Confucius citeren, DE WEG ZELF IS JE BESTEMMING ......................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................