Three of a kind

Alle goede dingen bestaan uit drie. Wie heeft er bijvoorbeeld al niet gehoord van de heilige drievuldigheid, in de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. In atletiekmiddens wordt dit  dan in de naam van Jonathan, Kevin en Dylan. Ook de voetbalwereld heeft een eigen variant, in de naam van Eden, Thorgan en Kylian. 

De NV Borlée

Wie zelf stamt uit een kroostrijk gezin weet ongetwijfeld dat broers elkaar inspireren. Al twijfel ik daar in mijn geval sterk aan. Als oudste in een nest van drie is mijn jongere broer nooit in mijn voetsporen getreden. Zelfs niet onder lichte dwang. Lopen vond mijn broertje maar niks. Hij had het eerder voor team-en gevechtsporten. Niks mis mee, maar toch wringt het een beetje dat ik hem nooit heb kunnen inspireren. Nu ja, het leeftijdsverschil was dan ook aanzienlijk. Dat is bij de broers Borlée minder het geval. Kevin en Jonathan zijn, zoals u waarschijnlijk al wel wist, een tweeling en Dylan scheelt vijf jaar met de broers. Kevin en Jonathan kregen het atletiekvirus te pakken dankzij zus Olivia. Dylan begon pas op17-jarige leeftijd met atletiek. De prestaties van Kevin en Jonathan triggerden Dylan om ook zijn kans te wagen op de 400meter. De heilige drievuldigheid mag midden augustus zijn kunnen bewijzen op het WK in Moskou. Voor coach en papa 'Jacques' gaat een droom in vervulling.

De Belgische 4x400m zal in Moskou ongetwijfeld niet onopgemerkt blijven. Ik voorspel dat kwaliteitskranten als The Guardian of Le Monde wel enkele kolommen zullen vrijhouden in hun krant om hun lezers de nodige duiding rond de drie broers te geven. Daarbij antwoord gevend op de vijf journalistieke W's+1H? Wie, wat, waar, wanneer, waarom en hoe? Vooral de waarom-vraag lijkt me hier interessant. Waarom wil Dylan in de voetsporen van zijn broers treden?  Als huis-tuin en keuken-psycholoog kan ik natuurlijk moeilijk in de geest van Dylan kijken. Dat het in de familie Borlée uitsluitend om atletiek draait zal zeker hebben meegespeeld. Al kon dit evengoed een averechts effect hebben gehad bij Dylan. Waarbij hij zich volledig zou distantiëren van de atletiek en zich pakweg helemaal zou laten gaan in het nachtleven bij wijze van protest. Dat dit niet gebeurd is bewijst hoeveel invloed vaderfiguur Jacques heeft op de broers. Nog steeds bepaalt hij het reilen en zeilen van de tweeling en behartigt hij hun belangen. De sterke vaderfiguur in de familie Borlée is hier zonder twijfel een doorslaggevende factor geweest.

"Onder het motto samen uit, samen thuis delen Kevin en Jonathan elkaars vreugde en verdriet Toen Kevin twee jaar geleden het brons veroverde op het WK in Daegu was hij vooral ontgoocheld omdat Jonathan niet had gepresteerd zoals verwacht."

Ook het voetbal heeft nu zijn Borlée's. Daar spreken we nu van de Hazards. Met Eden en Thorgan heeft u ongetwijfeld al ruimschoots kennis kunnen maken in de Belgische media. Dat er nog een derde gelukszoeker is binnen de familie wist u misschien nog niet. Zijn naam? Kylian. Zijn leeftijd? Zeventien jaar jong en recent mocht hij zijn eerste contract ondertekenen bij de ambitieuze tweedeklasser WS Woluwe Brussels. Misschien kan hij er zich optrekken aan de boers Borlée, wanneer zij er hun trainingen afwerken in het stadion van de tweedeklasser. Toch leest het verhaal van de Hazards anders.  De unieke band die er doorgaans tussen broers heerst kan hier onmogelijk even sterk zijn als bij de Borlée's. Zij delen lief en leed. Onder het motto samen uit, samen thuis delen Kevin en Jonathans elkaars vreugde en verdriet Toen Kevin twee jaar geleden het brons veroverde op het WK in Daegu was hij vooral ontgoocheld omdat Jonathan niet had gepresteerd zoals verwacht. Het is een houding die de broers kenmerkt. Kylian, Thorgan en Eden kozen elk al vrij vlug hun eigen weg. Toch zijn er ook in dit verhaal gelijkenissen te vinden. Zo doorliepen zij alle drie de jeugdreeksen van AFC Tubize en trokken ze al op jeugdige leeftijd naar Frankrijk. Eden en Thorgan kozen ervoor te rijpen in de gerenommeerde jeugdacademie van Lille, terwijl Kylian koos voor Lens. Eden moest al vroeg op eigen benen staan, zoals dat zo vaak het geval is bij jeugdig voetbaltalent. In de jeugdacademie van Lille werd de oudste Hazard in no time volwassen. Het mag dan ook niet verbazen dat Eden al op 21-jarige leeftijd vader is geworden. Ook Thorgan en recentelijk Kylian leerden al vroeg wat het betekent om op eigen benen te staan. 

Moraal van het verhaal is ook hier dat de successen van Eden als inspiratiebron dienden. De drie broers vissen in dezelfde genenpoel. Het is dan vaak kwestie hoe volhardend  er met dit talent wordt omgesprongen. 

Over schuld en onschuld

Is er jullie ook iets opgevallen in deze Tour de France? Dan hebben we het niet over de suprematie van Froome, maar wel over overijverige journalisten die zich vooral niet in de zeik willen laten zetten door de heren wielrenners. Onschuldig tot het tegendeel is bewezen, maar dan toch  niet in deze Tour.

Het begint zo stilaan vervelend te worden, die vragen over doping. Net na zijn glorieuze zege op de Mont Ventoux mocht Froome meteen al enkele suggestieve vragen gaan beantwoorden. Alsof de Brit live op antenne zou toegeven dat hij aan het verboden spul heeft gezeten. Journalisten willen klaarblijkelijk niet langer achter de feiten aanhollen. Als wielrenner zit je niet langer  5,6,7 of 8 jaar in de dodencel alvorens er bewijzen opduiken over (vermeend) dopinggebruik. Neen, vandaag worden zij meteen voor het vuurpeloton geleid en een voor een vakkundig gefusilleerd. Het neemt meteen de charmes weg van het wielrennen. 

Wie o wie vindt het gezonde evenwicht tussen de heersende achterdocht en de drang naar heroïek. Is het ook niet voor een stuk de taak van de journalist om de mythe rond de Tour de France te voeden? Kwestie dat zijn/haar opvolger ook in de toekomst nog kan genieten van de prachtige Franse landschappen, die onder de warme julizon ontluiken. Want ook ik merk dat de achterdocht zich stilaan meester heeft gemaakt van mijn wielerpassie, die steevast hoogtij viert begin juli. Ook in mijn hoofd is Froome nu al zo schuldig als de pest. In gedachten zie ik hem al zitten op de beklaagdenbank, het hoofd licht gebogen en zijn gezicht lijkbleek weggetrokken. Ook Contador zit in diezelfde zaal, ook als beschuldigde met net echter hem Quintana en Kreuziger. Stuk voor stuk zijn ze schuldig.  Ook mijn buurman, die naast me zit als getuige, denkt er net zo over. 

"Wie o wie vindt het gezonde evenwicht tussen de heersende achterdocht en de drang naar heroïek. Is het ook niet voor een stuk de taak van de journalist om de mythe rond de Tour de France te voeden?"

Bij deze een oproep om deze indoctrinatie een halt toe te roepen. Laten we het niet om de vijf minuten over doping hebben, maar laten we voor heel even genieten van deze prachtige sport. Al was het maar heel even. Dat neemt niet weg dat we bedriegers hun gang mogen laten gaan. Indien er verdachtmakingen zijn wil ik daar graag een diepgravende analyse over lezen. Liefst met bronvermelding als het even kan. Voor wie ik bijvoorbeeld ontzetten veel bewondering heb is iemand als Thijs Zonneveld. Nooit zomaar gratuite beschuldigingen, maar wanneer hij iets zegt heeft hij er wel degelijk over nagedacht en de bronnen dubbel en driedubbel gecheckt. Zonneveld is in feite de Nederlandse Vandenweghe, maar dan met een veel kleiner ego.  De moraal is stilaan aan het veranderen. Misschien ook wel mede door de crisis. We zijn meer op onze qui-vive en willen vooral niet als naïeveling bestempeld worden. Toch wou ik dat ik gedurende drie weken weer die naïeve jongen van twaalf was die vol vuur supporterde voor zijn helden. Die tijd komt helaas nooit meer terug.

De Goddelijke Kanaries fluiten weer

Neymar torst de hoop van een hele natie op de schouders

Iedereen die de Confederations Cup iets of wat gevolgd heeft was getuige van een wonderbaarlijke verrijzenis. Hoewel de druk groot was wisten de Goddelijke Kanaries het annus horribilis van zich af te schudden met bij wijlen sprankelend voetbal. Regisseur van dienst was wie anders dan Neymar. 

De Selecao leek het winnen te zijn verleerd in 2013. De Brazilianen speelden voor de Confederations Cup zes wedstrijden, waar ze er amper één van konden winnen. Dat was in en tegen Bolivië. Tegen Engeland werd begin dit jaar verloren. Tegen Italië, Chili, Rusland en recentelijk nog eens Engeland werd gelijk gespeeld. De druk was dus groot voor aanvang van de Confedereations Cup. Nochtans leefde de hoop van de hele natie opnieuw op toen in november vorig jaar Scolari opnieuw werd aangesteld als bondscoach, die de ontslagen Mano Menezes opvolgde. 

Scolari is niet aan zijn proefstuk toe als coach van het Braziliaanse elftal. In 2002 verwierf hij een goddelijk status door de wereldbeker voor een vijfde keer naar Brazilië te halen. Meteen het laatst noemenswaardige wapenfeit van de Brazilianen. Nadien volgde kommer en kwel, met twee keer een vroegtijdige uitschakeling in de kwartfinales van het wereldkampioenschap. Wat Brazilië toen miste was een absolute wereldster, die desnoods de partij in zijn eentje kon openbreken. Een wereldster zoals Ronaldo, die in 2002 de Brazilianen wist te behoeden van een nederlaag tegen de Belgen. Met Neymar beschikt Scolari opnieuw over een wonderkind die de natie opnieuw laat dromen van de hoogste oppergaai. 

"In 2002 verwierf Scolari een goddelijk status door de wereldbeker voor een vijfde keer naar Brazilië te halen. Meteen het laatst noemenswaardige wapenfeit van de Brazilianen."

Ondanks de sociale onrusten in Brazilië is er geen enkel land zo voetbalgek als Brazilië. Een land dat leeft op het ritme van de dribbels van Neymar. Nergens ter wereld wordt voetbal zo intens beleefd. Het land hunkert naar nieuw succes en vooral de schandvlek uit het verleden dient in 2014 voorgoed te worden uitgewist. In 1950 dompelde Uruguay de Brazilianen in collectieve rouw, toen de ministaat uit een quasi kansloze positie alsnog de wereldtitel wist te veroveren in het hol van de leeuw.  De winst op Uruguay in de halve finale van de Confed. Cup was al een eerst aanzet terug in het reine te komen met de geschiedenis. Volgend jaar wacht het grote werk. 

De motor van de Brazilianen lijkt op het juiste moment te zijn aangeslagen. De transferperikelen rond Neymar mogen voorgoed de kast in. Het godenkind gaat volgend jaar voetballen in het gezelschap van Xavi en Messi. Voortaan hoeven we dus niet meer langs Youtube om te genieten van de toch wel geniaal flitsende Neymar.  Of hij nu vanuit stilstand een verdediger moet passeren, of in een vlotte dribbel drie man moet gepasseerd worden. Het lijkt hem weinig moeite te kosten. Neymar dirigeert en bepaalt het spel van Brazilië. Meteen ook de grootste achilleshiel van het team. Hou Neymar in bedwang en je kansen op een overwinning stijgen significant, zoals Uruguay afgelopen bijna week bewees.Wat ook opviel was de fysieke power van Brazilië. David Luiz is een brok graniet en staat symbool voor de  herwonnen vechtlust van het nieuwe Brazilië. Dat het publiek deze nieuwe speelstijl wel weet te waarderen bewees een minutenlang saluut van de supporters aan het adres van de Chelsea-speler. Brazilië lijkt klaar om finaal in het reine te komen met zichzelf. Of pakken de Rode Duivels alsnog hun revanche voor de uitschakeling op het WK in 2002? Laat ons maar het nieuwe Uruguay worden en uitgaan van dat tweede scenario.