Kilometerpaal 33, de marathon van Barcelona verloopt beter dan ik het me had voorgesteld. Na een relatief aarzelende start voelen mijn benen nog steeds fris aan. Voor mij zie ik een Afrikaanse dame die krampachtig haar tempo probeert vast te houden. Haar mannelijke haas probeert haar nog moed in te spreken, daarbij beseffende dat zijn woorden in dovemansoren vallen. De man met de hamer had haar genadeloos getroffen. Ik had met haar te doen en bij het passeren wierp ik haar nog enkele bemoedigende woorden toe. Ik denk overigens niet dat ze het nog heeft gehoord, zo ver weg was ze. Dat ging me niet overkomen was ik honderd procent zeker. Mijn kilometertijden gingen nog steeds in dalende lijn en ik voelde me fris. De schrik dat ik mezelf zou tegenkomen was volledig verdwenen. Angst maakte plaats voor strijdvaardigheid, onzekerheid voor overmoedigheid. Ik sloeg aan het rekenen en droomde stiekem al van een tijd rond de 2 u 35. Niets zou me ervan weerhouden, tot plots..........
 |
| Startnummer met naam |
Drie maanden specifieke training had ik erop zitten toen ik op vrijdagavond 14 maart op het vliegtuig stapte dat me naar Barcelona zou brengen. In tegenstelling tot vorig jaar had ik deze keer een lotgenoot aan mijn zijde. Onder het motto gedeelde smart is halve smart zou het weekend pas geslaagd zijn als we beiden onze doelen konden bereiken. Op de heenreis werden dan ook alle mogelijke strategieën besproken. Snel starten, of toch eerder behoudend? Als ervaringsdeskundige had ik natuurlijk het grote voordeel het al eens allemaal meegemaakt te hebben. Treviso 2013 was een positieve ervaring over de hele lijn en de microbe had me danig te pakken. Al snel had ik mijn doelen gezet op Rome of Barcelona. Omdat ik Barcelona nog nooit bezocht had was de keuze uiteindelijk vrij snel gemaakt. De heenreis verliep voorspoedig en rond half elf kwamen we aan in Residencia Universitaria Augusta, dat voornamelijk bevolkt wordt door buitenlandse studenten. Van Japanners met een mondmasker tot een verdwaalde Indiër. Zwaar feestende studenten, die houden van luidruchtige kotfeestjes, kwamen we gelukkig niet tegen. Al trakteerden enkele wegenwerkers met drilboor en graafmachines ons op een salvo vervelende en scherpe boorgeluiden op zaterdagmorgen, waarvoor dank.
Bolshakova
Veel tijd om in Barcelona de toerist uit te hangen was er niet. Een beetje jammer want deze stad heeft best veel te bieden. Hoewel toeristische hotspots me weinig zeggen wou ik toch absoluut het Estadi Olimpic eens bezichtigen. Het prachtige uitzicht vanaf Montjuïc, waar je een prachtig zicht hebt over de stad, was overigens een leuke bonus. Het Estadi Olimpic straalt ontegensprekelijk klasse en elegantie uit, iets wat moderne olympische stadions toch missen. Het lijkt wel of de tijd er is blijven stilstaan. In dit stadion behaalde Svetlana Bolshakova haar tot hiertoe grootste succes, een bronzen medaille op het EK 2010 in het hink-stap-springen. Het toeval wil dat ik net op de heenreis het boek Svetlana ben beginnen lezen. Overigens een prachtig boek en het gaf dit bezoek toch een extra dimensie. Na de obligatoire pasta party, om de nodige koolhydraten te tanken, en het afhalen van de nummers op de Expo was het tijd om de benen te laten rusten en aandacht te schenken aan het bijvullen van de glycogeenvoorraden. Ik kon ondertussen geen pasta meer zien.
Zondag 16 maart, raceday. De start van deze marathon was voorzien om 8:30 op de Avinguda de la Reina Maria Christina vlakbij Placa Espanya. Door deze vroege start wordt grotendeels de hitte vermeden. Geen overbodige luxe want midden maart kan de temperatuur hier al behoorlijk oplopen. In Dubai wordt om diezelfde reden bijvoorbeeld om 6 uur gestart. Het was een stralende dag en er was geen wolkje te bespeuren aan de hemel. Met 13 graden was het het ideale loopweer. Toch voor de eerste twee uur, want toen de zon genadeloos hoog boven de gebouwen uitkwam werd de warmte een factor waar ik net iets te weinig rekening mee gehouden had.
"Kilometerpaal 33, de marathon van Barcelona verloopt beter dan ik het me had voorgesteld. Na een relatief aarzelende start voelen mijn benen nog steeds fris aan. Voor mij zie ik een Afrikaanse dame die krampachtig haar tempo probeert vast te houden. Haar mannelijke haas probeert haar nog moed in te spreken, daarbij beseffende dat zijn woorden in dovemansoren vallen. De man met de hamer had haar genadeloos getroffen."
Omstreeks half 6 waren we die dag uit de veren. Na een bescheiden ontbijt sloeg de stress me toch stilaan om het hart. Mijn hartslagmeter gaf abnormaal hoge waarden aan in rust. In de metro op weg naar de start heerste een gezellige drukte. Bedrukte gezichten, waar de spanning van af te lezen was, maar evengoed dollende Spanjaarden die de race net wat lichter oppakten. Een groepje Engelsen dat zich vakkundig van kop tot teen had ingesmeerd met zonnecrème zat verspreid in de overvolle metro. Moet lastig zijn wanneer je begint te zweten dacht ik nog bij mezelf. Barcelona behoort tot een van de grootste marathons van Europa qua deelnemers en werd voor het eerst georganiseerd in 1978, toen nog onder de naam Marathon van Catalonië. Van stadsmarathons had men in die tijd nog nooit gehoord op het Iberisch schiereiland. Je had het Spaans Kampioenschap en daarmee was de kous zowat af. Van meet af werd de klemtoon gelegd op het recreatieve. Barcelona was op dat vlak één van de trendsetters. De marathon richt zich voornamelijk op een breed publiek. In tegenstelling tot Londen of Parijs zijn de startgelden voor eliteatleten er ook een heel pak lager en doet het vooral beroep op de iets mindere goden uit Kenia en Ethiopië. Het parcoursrecord staat met 2:07:30 op naam van de Keniaan Jackson Kotut gelopen in 2010. Hoewel er al heel wat geschiedenis aan deze marathon kleeft is de groeicurve pas de laatste jaren omhoog geschoten. In 2006 telde Barcelona 4200 deelnemers, dit jaar mocht de organisatie rekenen op 17786 sportievelingen. De Marathon van Barcelona wordt traditioneel ook door veel buitenlanders gelopen, die er een weekendje Barcelona aan vastknopen. Het parcours brengt de deelnemers langs de belangrijkste bezienswaardigheden zoals Camp Nou, de Ramblas en Sagrada Familia. Geen betere manier om deze stad te leren kennen me dunkt, al slaagde ik er wel in om pardoes voorbij Sagrada Familia te lopen zonder het maar enigszins in de gaten te hebben.
Barca
Op de tonen van Highway to Hell weerklonk stipt om 8:30 het startschot. Een kleurrijke bende aangevoerd door een tiental Kenianen en Ethiopiërs zette zich in één lange brede sliert in beweging. Ik had me voorgenomen om net als vorig jaar niet overhaast van start te gaan. Ik ben hoegenaamd niet het type lefgozer dat verschroeiend van start gaat en wel zal zien waar het schip strandt. Ik ben eerder het voorzichtige type dat zorgvuldig naar een tempo zoekt dat probleemloos kan worden aangehouden. Dat tempo schommelde de eerste kilometers rond de 3'38" en 3'46" afhankelijk of de weg licht omhoog ging of licht bergaf. Vooral in het eerste gedeelte van de race waren er aardig wat stukken vals plat die het tempo lichtjes drukten. Hoewel ik makkelijk met een iets sneller groepje had kunnen meeschuiven koos ik ervoor om mijn eigen tempo te blijven lopen. Een groepje van een man of 25 liet ik wijselijk van me weglopen en solitair vervolgde ik mijn weg. Dit had als grote voordeel dat alle aanmoedigingen mijn kant opkwamen en ik vrije ruimte had voor mijn pas. Venga, venga Kevin klonk het aldoor. Niet dat ik plots zo'n wereldster ben dat iedereen me herkent, mijn voornaam stond gewoon op het borstnummer gedrukt. Het publiek stond op de meest toeristische plaatsen rijen dik wat telkens voor het nodige kippenvel en opstootjes aan adrenaline zorgden. En ook de vele muzikale bands langs de kant maakten er mee een onvergetelijk spektakel van. Na een kilometer of zes kwam Camp Nou in het zicht. Barca zou die middag Ossasuna thuis met 7-0 vermorzelen en ik baalde er toch wel van dat de wedstrijd om 17:00 uur gespeeld werd en mijn vlucht al om 19 uur zou vertrekken. Met de beste wil van de wereld een onmogelijke combinatie.
Het was best aangenaam lopen in de vroege ochtendzon het eerste uur. De kilometers gingen vlot voorbij, al ergerde ik mij wel licht aan het feit dat de kilometerborden en mijn Garmin toch niet synchroon de juiste afstand weergaven. Het verschil bedroeg al vrij vlug 400 meter en dat al in de eerste 10 kilometer van de race. Ik heb die borden dan ook verrot gescholden in de laatste 2 kilometer toen elke vezel van mijn lichaam naar de finish snakte. Ik kwam aan het punt van de halve marathon door in 1:18"11. Perfect op schema voor een mooie tijd en ik was er op dat moment van overtuigd dat ook dit jaar een negatieve split tot de mogelijkheden behoorde. Vanaf kilometerpaal 20 ging ik dan ook licht versnellen. Er werden kilometers gedraaid van 3'38" en sneller. Het enige waar ik me zorgen over maakte waren mijn benen, die al vrij vroeg in de race lichtjes verkrampten. Ik besteedde dan ook extra aandacht aan het drinken in de hoop dat het zeker niet erger zou worden. De krampen verdwenen en voor het eerst begon ik ook te genieten van de wedstrijd en de prachtige omgeving. De twijfel verdween en het zelfvertrouwen groeide met de kilometer. Leuk moment was ook toen ik halverwege mijn reisgenoot kruiste, die goed in de wedstrijd bleek te zitten.
Glycogeenreserves
Hoe zou dat voelen zo'n klap van de hamer? Het was een vraag waar ik vorig jaar geen antwoord op kreeg in Treviso. Maar laten we dit fenomeen eerst eens fysiologisch verklaren. Er zijn ondertussen boeken vol geschreven over het fenomeen. In het kort komt het neer op het volgende. Ons lichaam kan een beperkt volume aan koolhydraten opnemen, dat opgeslagen zit in de vorm van glycogeen in de lever en de spieren. Genoeg om ons 1 tot 1,5 uur energie te geven voor zware duurinspanningen. Nadien haalt het lichaam zijn energie uit de aanwezige vetreserves. Deze verbranding verloopt een pak moeilijker waardoor je prestatieniveau met 20 tot zelfs 50 procent afneemt. Door middel van training kan je die grens verleggen en ook het stapelen van koolhydraten voor een wedstrijd, het zogenaamde taperen, kan hierbij helpen. Zo'n inzinking laat zich in de meeste gevallen ook niet voorspellen. Het ene moment voel je je nog goed en twee minuten later valt het tempo drastisch terug en gaat alles moeizaam. Spieren spannen samen, de blik wordt wazig en dof en het enige waar je naar verlangt is de finish. Zo ging het alvast bij mij. Mijn kilometertijden vielen in kilometer 36 terug naar 3'52 en de laatste twee kilometer gingen in respectievelijk 4'07 en 4'12 of een halve minuut trager dan enkele kilometers geleden. Ook de hitte heeft hier ongetwijfeld zijn duit in het zakje gedaan. Al besef ik wel dat ik al bij al nog min of meer de schade heb weten te beperken. Ook mijn reisgenoot heeft moeten knokken om zijn doel te bereiken, maar wist na een lange lijdensweg toch te finishen in 2u59' 33".
Moe maar voldaan finishte ik na 2u38'04" als 32ste in de totaalstand. Daar had ik op voorhand zeker voor getekend, al was ik in eerste instantie toch ontgoocheld dat ik op het einde nog meer dan 2 minuten moest prijsgeven. Maar dat is ook het mooie aan deze sport. Elke marathon heeft zijn eigen verhaal en aan voorspellingen waag ik mij al lang niet meer. Afspraak volgend jaar, ik denk het wel. Enkele namen die op het verlanglijstje staan: Dubai,Boston, Hamburg, Rotterdam, Rome.....
