Verslag halve marathon van Valencia

Mooi weer, een leuk parcours en een kwalitatief deelnemersveld. Daarvoor staat de halve marathon van Valencia, Iaaf Silver label,  genoegzaam bekend. Voor mij genoeg redenen om mijn valies te pakken en de omstandigheden ter plaatse te gaan checken. Ik kwam allesbehalve van een kale reis terug.

Om 6 uur 's morgens had ik reeds mijn ontbijt achter de kiezen. Een kleverig havermoutpapje met wat rozijnen moest volstaan om mij exact 21,1 km aan brandstof te voorzien. Ik kon alvast beroep doen op mijn zuinige-en propere- dieselmotor,  want er stond dan ook amper een zuchtje wind. De start van deze halve marathon vindt plaats aan de haven, die in 2007 ter gelegenheid van de America's Cup, een van de meest prestigieuze zeilcompetities, een stevige upgrade kreeg. Een late noodzakelijke sanitaire stop zorgde ervoor dat ik vrij ver vanachter in het eerste startvak moest starten.  Zigzaggend passeerde ik tal van lopers, toeschouwers en fotografen, die het wel leuk vonden om plaats te nemen tussen de lopers op het parcours. Bijzonder gevaarlijke ssituaties leverde dat op.

Het is altijd bang afwachten hoe de benen aanvoelen in die eerste kilometers. Heb ik de reis wel goed verteerd en heb ik gisteren niet net iets te veel rondgelopen in de stad in de hoop toch geen enkele toeristische hotspot te missen? En ja misschien was het ook geen goed idee om naar de match Valencia-Malaga te gaan kijken die pas begon om 22 uur. Maar ach de voetbalfreak in mij zou het niet geaccepteerd hebben als ik die wedstrijd had laten schieten.  Na een drietal kilometer vormt zich een omvangrijke groep van een 20-tal atleten die zich uiteindelijk stelselmatig zal uitdunnen.  Ik kan u alvast verklappen dat ik tot de finaleronde met de laatste 10 ben geraakt.  Daarvoor loopt naar schatting nog een man/vrouw of veertig waarvan de helft met Afrikaanse roots.

Mannen met baarden
Ik viel echt wel helemaal uit de toon in mijn groep. Dat bestond voornamelijk uit bebaarde spanjaarden, die er uitzagen alsof ze de gloriedagen van de conquistadors nieuw leven wilden inblazen. De ene had daarbij al wat meer hipsterallures dan de andere. Toch ook maar eens overwegen om mee te gaan in die rage en wat baardbegroeiing te laten staan bij mijn volgende wedstrijd in Spanje. Ik had een goede dag en dan ben ik nooit uit de voorste gelederen weg te slaan. Na een kilometer of 5 liet ik het groepje met bebaarde Spanjaarden even voor wat het was omdat het tempo even stokte. Ik kon de einzelganger in mij al snel bedwingen en een kilometer verder liet ik mij opnieuw opslorpen door dit peloton. Na 16:40 passeerde het nummer 6682 , ik dus, die vijfde kilometer. De temperatuur bedroeg een aangename 21 graden. Ik maakte er een een spelletje van om de ideale lijn te volgen die in het blauw was aangebracht op de pikzwarte en puntgave asfaltstroken. Al stel ik mij wel vragen over de correctheid hiervan aangezien mijn Gps-horloge aan de finish 21, 45 aangaf. Misschien iets te veel zigzagbewegingen gemaakt bij het ontwijken van de vele fotografen op het parcours aan de start. :-) 

De publieke belangstelling viel best tegen. Ik herinner mij veel dikkere rijen langs de kant tijdens de marathon van Barcelona. Maar ja, om 9 uur steekt elke zichzelf respecterende Valenciaan nog in zijn bed. Het levensritme is hier ook heel anders ingedeeld dan bij ons, waarbij het avondmaal vaak pas om 10 uur wordt gegeten. De halve marathon zelf, een prelude voor de Valencia marathon in november, kon dit jaar rekenen op iets meer dan 10.000 deelnemers. Het parcours deed vooral de rand van de stad aan. Historische gebouwen kregen we dus amper te zien. De route bracht de deelnemers wel verschillende malen langs het Ciudad de las Artes y Sciences. Met dit prestigieus project is Valencia erin geslaagd zich op de kaart te zetten als referentie op vlak van moderne kunst en wetenschap. Al viel het wetenschapsmuseum, een van de vier gigantisch futuristische bouwwerken binnen het park, niet echt in de smaak bij mezelf. Het project, dat honderden miljoenen euro's heeft gekost, heeft mee de ziel van Valencia helpen vorm gegeven. Maar daar hangt dan ook een stevig prijskaartje aan vast van enkele honderden miljoenen euro's. Valencia kijkt dan ook niet op een euro meer of minder.  500 miljoen euro om de America's Cup binnen te halen in 2007, nog eens 150 miljoen euro om de Formule 1 naar de stad te halen en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Al houdt de stad de laatste jaren nu wel noodgedwongen de vinger op de knip. 

Krampen

Ciudad de las Artes y Sciences

Oktober is traditioneel marathonmaand en een halve marathon die op zichzelf staat is in deze periode dan ook een zeldzaamheid. De Keniaan Abraham Cheroben maakte zijn favorietenrol bij de mannen waar en kon in de laatste 4 kilometer nog een aanzienlijk gat slaan met zijn landgenoot Matthew Kipkoech. Hij won de wedstrijd in een sterke 59:10. Bij de vrouwen was het minder spannend en ging de zege naar de Ethiopische Kebede. In mijn race ging het er een stukje langzamer aan toe. Ik passeerde Kilometerpaal 10 in 33:37. Het gehijg in het groepje  begon stevig aan te zwellen. Zowel voor als achter mij zag ik atleten die het krap lastig kregen om het tempo te volgen. Een kleine speldenprik en een kilometer aan 3:12 zorgde ervoor dat enkele atleten de rol moesten lossen.  Niks te vroeg, want ik was het stilaan zat dat ik voortdurend op de enkels werd getikt. Al kreeg ik zelf ook wel enkele vieze blikken te verwerken. Het voortdurend afremmen en corrigeren bij het lopen in groep was ook een van de redenen dat ik er bij mijn marathons steevast voor koos om alleen te lopen. Daar kom ik nu stilaan van terug en deze halve marathon is dan ook een ideaal leermoment.  Kilometer 15 wordt gerond in 50:41. Ik zat op koers voor een verpulvering van mijn persoonlijke beste, die 1h13' 14" bedraagt, gelopen in Den Haag als voorbereiding op Boston. Was het de warmte of het voortdurend corrigeren van mijn looppas, maar rond kilometer 18 kreeg ik serieuze krampen in mijn benen. Het maakte elke bocht en hobbel in het parcours tot een ware marteling. Ik moest het groepje waarin ik de hele wedstrijd liep laten gaan. Het was nu zaak om op eigen tempo te finishen. Ik probeerde elke negatieve gedachte te bedwingen en het lukte mij om het tempo niet al te veel te laten zakken. De laatste kilometers werden afgehaspeld aan 3:35 en ik verloor iets meer dan een halve minuut op het groepje waarin ik liep. Licht vloekend liep ik als 60 ste over de finish in 1h12' 04" , om daarna snel tot het besef te komen dat ik best vrede mocht nemen met deze prestatie. 

De halve marathon van Valencia was een leuk 'tussendoel' voor mij en vooral bedoeld om mijn blazoen terug op te poetsen als langeafstandsloper. Dat ik in de marathon van Boston niet presteerde zoals gehoopt had toch zijn sporen nagelaten. Ook het zomerseizoen liep niet zoals gepland, door de naweeën van een blessure na Boston waar ik toch lange tijd mee sukkelde. Hopelijk blijven we nu gespaard van blessures en kunnen we via een goede winter de basis leggen voor een goed pisteseizoen om dan in het najaar hopelijk opnieuw te knallen op een marathon.