zondag 10 februari 2013

Treviso

Hoewel ik op deze blog niet vaak afdaal naar mijn eigen privéleven toch even dit. Jeugdigheid gaat vaak gepaard met een ongebreideld enthousiasme, soms op het naïeve af. Mijn wildste jaren (al zijn ze bij mij nooit heel wild geweest) ben ik ondertussen wel ontgroeid. Toch zijn er zo van die momenten dat ik overvallen wordt door een impulsieve reflex. Binnen dit en drie weken sta ik bijvoorbeeld aan de start van mijn eerste marathon in Treviso, die onooglijke voorstad van Venetië.  Al is het iets wat ik  al geruime tijd wil ondernemen, toch besliste ik in een impuls effectief de uitdaging aan te gaan. 

Wie me kent zal ondertussen wel weten dat atletiek een echte passie is geworden. Niets zaliger dan afzien op training in de wetenschap dat je er alleen maar beter door wordt.  Zeker in de laatste twee jaar merk ik opnieuw progressie, nadat ik lang ben blijven hangen op hetzelfde niveau en geen progressie meer maakte. Maar progressie kan je ook maken door nieuwe uitdagingen aan te gaan.  Vandaar dus ook mijn idee om deze marathon te lopen. Uitlopen zal wel lukken zonder problemen. Ik heb mezelf voorgenomen zonder verwachtingen af te reizen naar Italië. Een eerste marathon is toch altijd een stap in het onbekende, maar dat wil niet zeggen dat ik niet ambitieus ben. Ik zal er alles aan doen om met een goede tijd huiswaarts te keren. Ik wil niet finishen met het gedacht, dju ik kon precies nog sneller.  
"Ik heb mezelf voorgenomen zonder verwachtingen af te reizen naar Italië. Een eerste marathon is toch altijd een stap in het onbekende, maar dat wil niet zeggen dat ik niet ambitieus ben. "
Bij een debuut op de marathon hoort ook een gedegen voorbereiding en ontzettend veel lange duurlopen. In het begin teerde ik daarbij nog voor een groot gedeelte op mijn basisconditie. Die was best OK. En de overschakeling van het zomer- naar het winterseizoen gaat sowieso gepaard met een pak meer kilometers. In se dus een ideaal moment om dit idee vorm te geven. Met nog minder dan drie weken te gaan kan ik zeggen dat de conditie gewoon super is. Ik had van mezelf nooit gedacht de zware duurlopen zo makkelijk te verteren. Haatte ik vroeger duurlopen van meer dan 10 kilometer dan is dat anno 2013 al een heel pak minder. Al blijft het vooral op mentaal vlak bijzonder zwaar u telkens te moeten opladen voor een duurloop van 20, 24, 26 of 30 kilometer. Wanneer ik in Treviso de finish overschrijd is daar dus bijzonder veel voorbereiding aan te pas gekomen. De weg naar je doel is vaak leuker dan het  uiteindelijke resultaat. Wie weet zal ik binnen dit en een paar maanden het voorbereidende werk wel missen. Weken van meer dan 100 km vormen daarbij geen uitzondering. Belastend voor lichaam en geest, maar het gebeurde steeds met de glimlach. De basisconditie is nu meer dan ok. De fundamenten voor een goed zomerseizoen op de piste zijn bij deze gelegd, al zal ik opnieuw aan mijn snelheid moeten werken.  Uiteraard kunnen jullie op deze blog terecht voor een uitgebreid verslag.